Het Zuiderzeepad
van Blaricum naar Muiderberg

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

In september 2019 liep ik voor het laatst op het Zuiderzeepad. Daarna kwam de coronacrisis, ik wilde toen liever niet met het OV reizen en toen er eenmaal versoepelingen kwamen heb ik mijn aandacht gelegd op het Pad van de Vrijheid, wat ik inmiddels helemaal heb afgerond. Daarna noodzaakte de voortdurende pijn in mijn been en heup me om wat kortere afstanden te lopen, ik heb heel veel Groene Wissels en Street Art wandelingen en meer van dat soort tochten gelopen. Inmiddels heb ik met acupunctuur goede successen geboekt en gaat het lopen van wat langere afstanden weer beter.

Tijd om dus weer een stukje verder te gaan op mijn rondje rondom de Zuiderzee! Het traject Blaricum naar Muiderberg was aan de beurt en hiervoor koos ik een mooie zonnige zondag uit. Een wandelvriendin had me een mooi plekje voor een parkeerplaats in Blaricum gewezen, vlakbij de bushalte waar ik 's middags terug zou komen en in het centrum van Blaricum. In tegenstelling tot de meeste mensen begin ik 's morgens liever gelijk met wandelen (ochtendmens als ik ben) en reis ik 's middags op m'n dooie akkertje terug naar m'n startpunt.

Zoals gewoonlijk wilde ik lekker vroeg van start en reed rond 06.30 uit Rozenburg weg. De reis ging voorspoedig (natuurlijk, zo vroeg op zondagochtend!) en rond kwart voor acht parkeerde ik (leen)kiaatje bij een stukje grasland, waar een ezeltje en een lama ronddrentelden. De bushalte was op een steenworp afstand en ik had al gauw het rode lijntje van de track te pakken. Eerst langs IJssalon De Hoop, misschien vanmiddag een lekker ijsje halen!

Na een stukje door het dorp kwam ik al gauw de bebouwde kom uit en wandelde langs weilanden en door bossen. Via het dorpje Huizerhoogt ging het verder naar de Tafelbergheide. Ik had in MapSource al gezien dat ik langs de Tafelberg zou komen, dat was één van mijn beklimmingen voor de Mount Fuji Challenge. De hei stond nu natuurlijk niet in bloei, maar tot mijn verrassing stonden er overal felgele bremstruiken te bloeien, ik vond het prachtig! Geel is nou eenmaal één van mijn favo-kleuren.

Natuurlijk beklom ik de Tafelberg opnieuw, via een metalen trap naar de top waar een plateau staat met daarop: Het hoogste punt van het Gooi, 39,2 meter. Leuk is dan dat diezelfde Tafelberg een dag later decor is van een dramatische val van één van de hoofdpersonen in Goede Tijden, Slechte Tijden. Volgens die serie ligt de berg opeens op de Veluwe, maar ach, een kniesoor die daarop let!

Ik verlaat de heide weer en wandel vervolgens door de natuurreservaten Bikbergen en Landgoed Oud-Bussem, heel veel bos natuurlijk, om uit te komen in het dorpje Bikbergen. Wow, wat een prachtige stulpjes staan daar! Ik vind het pad hier eerlijk gezegd niet echt “Zuiderzee”, het enige wat hier aan de Zuiderzee doet denken is een straatnaambord met de naam Flevolaan. De route is best mooi hoor, maar ik hoop nu toch snel dit deel van het pad achter me te laten. Ik verheug me op de dijken langs het water!

Ik nader Naarden en mag dan heerlijk een stukje op asfalt lopen. De bossen maken plaats voor meer weilanden en opeens loop ik op een fietspad met weids uitzicht alle kanten op. Geweldig! En ik herken deze plek en dit paadje, maar wanneer heb ik hier dan gelopen? Niet met het Westerborkpad en ook niet tijdens de Fuji Challenge, maar wanneer dan wel. Ik pijnig mijn hersens en ergens in de diepte vind ik het antwoord: Hier liep ik de fietsroute Noord-Holland uit het Parkinsonboekje!

Blij dat dit mysterie is opgelost wandel ik de vesting Naarden binnen en geniet daar van het prachtige plaatsje. Wel jammer voor de foto's dat er zoveel auto's staan, maar ja, die inwoners van Naarden willen natuurlijk ook gewoon voor de deur parkeren! De route stuurt me ook een heel stuk over de vestingmuren, pffffff, trapje op en trapje af, maar de uitzichten vergoeden veel. Na al dat klim- en klauterwerk vind ik het wel tijd voor een kopje koffie en ik neem er een stuk heerlijke cheesecake bij.

Bij het VVV ritsel ik een stempeltje voor mijn wandelboekje en dan wuif ik Naarden weer gedag. Na nog een stukje fietspad mag ik in Natuurreservaat Schootsvelden grasdijkjes op. Dat betekent de nodige overstapjes en de eerste vier heb ik zonder al te veel problemen kunnen “nemen”. De vijfde echter was een soort dubbeldekker, vrij hoog en over puntige paaltjes heen. Het lukte me bijna niet en ik voelde gelijk mijn heup weer protesteren.

En dus heb ik de beslissing genomen om de grasdijken rondom het Naarderbos verder over te slaan en in plaats daarvan dwars door het bos te gaan. Een goede beslissing, het was niet alleen veel beter voor m'n heup, maar ik heb ook een schitterende plek gevonden voor een bankjesrust op een soort eilandje. Tjonge, jonge wat een mooi plekje! Wel kwam ik op de smalle paadjes af en toe een obstakel tegen in de vorm van omgevallen bomen, maar zonder kleerscheuren kwam ik door het bos heen en pikte verderop de officiële route weer op.

Ik ging hier onder de A6 door en zag heel vaag op het wegdek nog een pijltje van de LAT staan, klopt, ik heb hier gelopen tijdens de Kennedymars Hilversum. Prachtige KM, jammer dat de LAT heeft opgehouden te bestaan! Het laatste stukje voor vandaag breekt nu aan en eindelijk zie ik de Zuiderzee dan weer! En was het in de bossen best lekker in het zonnetje, hier komt de wind pal over het water aanwaaien en dan is het hartstikke koud.

Ik volg een fiets/wandelpaadje met prachtige uitzichten over het water en kom dan bij het punt waar ik de route verlaat en naar de bushalte moet lopen. Ik zie dat ik mooi op tijd ben voor de bus van 14.10, even een beetje doorstappen, dat wel, maar ik ben inderdaad prachtig op tijd bij de bushalte. Prima, want de eerstvolgende reismogelijkheid is pas 40 minuten later. Via bus, trein en bus (die zowaar allemaal vlot op elkaar aansluiten) reis ik weer terug naar Blaricum.

Daar ga ik even bij de ijssalon kijken, maar daar staat zo'n enorme rij (heel populaire ijssalon!) dat mijn trek in een ijsje spontaan verdwijnt. Ik wandel dus terug naar m'n rood-witte leenautootje (Kiaatje is geschampt door een andere auto en wordt gerepareerd) en rijd lekker op m'n gemakkie terug naar huis, onderweg nog genietend van een latte-to-go. Het was een heerlijke wandeldag!

Klik op het plaatje hieronder voor het fotoverslag.

Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!