M'n eigen Rondje Vlieland

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

17 juni, 22 jaar geleden op die dag ben ik getrouwd, op Vlieland. Samen met Rob ging ik ieder jaar één of meerdere keren naar "ons eiland". Op 17 juni waren we er altijd, soms lang, soms heel kort, maar we waren er wel! Deze traditie heb ik na het overlijden van Rob voortgezet en zo toog ik nu voor de 9e keer alweer (time flies) alleen naar Vlie.

Omdat ik dit jaar al een heleboel uitjes gepland had, is m'n tripje naar Vlieland een korte geworden, maandag heen, twee nachtjes slapen en woensdag weer terug. Dinsdag de 17e zou ik dus echt de hele dag op het eiland zijn. De reis en de overvaart gingen voorspoedig en de maandag heb ik besteed aan winkeltjes kijken, dingetjes kopen en natuurlijk een bezoekje aan het kerkhof.

Ik had geen tas meegenomen deze keer, maar ik had alles wat ik nodig had in m'n grote rugzak gedaan. Daarmee ga ik eind augustus het Krijtlandpad lopen en dit was een mooie manier om te bekijken wat ik allemaal mee kan nemen zonder dat de rugzak te zwaar wordt. Nou, dat viel nog best mee en ik vond het wel prima met die rugzak zo, m'n logeeradres lag best ver van de boot af en dit liep gemakkelijker dan met een grote tas!

Ik logeerde dit jaar weer eens op een heel nieuw adresje, B&B Torenzicht. Helaas kon ik daar alleen een kamer met gedeeld sanitair krijgen, maar och, voor twee nachtjes vind ik dat niet zo heel erg. Na een hartelijke ontvangst kwam ik terecht op een eenvoudige kamer, met inderdaad uitzicht op de vuurtoren. Het bed was prima, de wc en douche waren schoon, het ontbijt was fantastisch, koffie en thee waren gratis, kortom: mij hoor je niet klagen!

Van dat overvloedige ontbijt heb ik dinsdagochtend ook een lunchpakket samen kunnen stellen, de plastic zakjes daarvoor lagen al klaar, mooie service van deze B&B. Het weer zag er wel erg somber uit, dikke grijze wolken, veel wind, maar gelukkig was het wel droog. Ik twijfelde even wat voor kleren ik aan zou doen, maar het is toch een capri geworden met een dun shirtje en een jasje daarover.

Omdat ik dit jaar dus maar één dag had voor een lange wandeltocht, besloot ik om "ons rondje" over "onze punt" te gaan lopen en daar vanaf de Klaas Douwesvijver een stuk aan te plakken. En dus startte ik om ca. kwart voor tien vanuit Torenzicht, met als eerste doel de passantenhaven om daar de ochtendboot binnen te zien varen.

Daar was ik mooi op tijd en terwijl ik uit stond te waaien op het havenhoofd, amuseerde ik me met het fotograferen van de zeemeeuwen, die zoals gewoonlijk op de grote strandpalen zaten, en de kleine zeilbootjes die de haven in en uit manoeuvreren. Dan komt daar de grote boot aan en ik wuif naar de passagiers die boven aan dek staan.

Daarna wandel ik op m'n gemakje de haven rond om aan de andere kant het strand op te gaan. Daar blijkt dat het hoog water is en er slechts een heel klein reepje strand is overgebleven. Zo smal heb ik het eigenlijk nog nooit gezien! Toch dendert de grote Vliehorsexpress ook zonder problemen over dit stukje strand, ik ga er maar even voor aan de kant en de chauffeur wuift een bedankje.

Het eerste stukje strand heb ik de noordenwind pal tegen, het strand ziet er ruig uit onder die donkergrijze lucht en met die woeste golven van de wind. Eigenlijk vind ik het zo mooier dan onder een strakblauwe hemel en hoewel het dus behoorlijk waait, heb ik het niet koud. Met andere woorden, ik loop weer eens te genieten.

Ik nader het uiterste puntje van Vlieland, dit heet de Noordoosthoek, door Vlielanders Noordestoek genoemd, maar wij noemden het dus "onze punt". Je ziet er niet veel aan, zeker nu met hoog water niet, maar natuurlijk sta ik hier even stil, zowel letterlijk als figuurlijk. Hier heb ik zó vaak met Rob van de zee en de elementen staan genieten, als ik hem ergens dichtbij voel, dan is het hier wel!

Ik volg het strand nog ca. 3 km en dan kom ik bij Hotel Seeduyn, in totaal zit ik hier toch al op z'n 9 km, dus ik vind het wel tijd voor een bakkie. Binnen in de Brasserie bekijk ik voor de zoveelste keer een nieuwe inrichting en ik neem het ervan met een heerlijk Latte Machiato. Ik heb nog nooit in dit hotel gelogeerd, behalve onze huwelijksnacht, toen hebben we hier de bruidssuite geboekt. Sweet memories…

Vanaf het hotel is het een kippenendje naar de Klaas Douwesvijver, waar ik een hele kluit eendjes tegenkom, volwassenen en jonkies door elkaar. De jonkies zijn al behoorlijk groot en één eend zit nog steeds te broeden, benieuwd of daar nog wel wat van terecht komt! De vijver is trouwens wel heel erg begroeid, komt zeker door de zachte winter.

Vanaf hier gingen we meestal terug naar het dorp, Rob was niet zo'n wandelfanaticus en vond 10 km meer dan genoeg. Maar ik vind het nog een beetje te vroeg om terug te gaan en stippel in m'n hoofd een route uit die tot Nieuwe Kooi zal lopen en dan weer terug. Eerst maar naar de IJsbaan en daar genieten van het uitzicht over het water.

Dan richting de vuurtoren, ik klim er niet naar toe, maar volg het pad onderlangs naar de torenvijver met de mooie lelies. Hier heb ik er wel een beetje spijt van dat ik alleen m'n kleine cameraatje mee heb genomen, het is een best ding, maar zoomen moet je er niet mee willen! Helaas geen mooie close-up van waterlelies dit keer!

Na de torenvijver kom ik langs het Kooispleklid, ga door een stukje donker dennenbos en vandaar zoek ik een tussendoorpaadje naar het fietspad richting Lange Paal. Daar is een natuurcamping en ik weet dat daar toiletten zijn. En ja hoor, ook passanten zijn nog steeds welkom op deze toiletten, getuige een plakkertje op de rol wc-papier!

Vanaf Lange Paal kun je een paaltjeswandeling doen, maar dit keer zoek ik m'n eigen weg naar Nieuwe Kooi. Dat is een vijver die is aangelegd om dienst te doen als eendenkooi, maar is nooit in gebruik genomen. Hier neem ik een bankjesrust en kijk vertederd naar een moedereend met twee uit de kluiten gewassen jongen. Hoe groot ze ook al zijn, mams houdt de wacht!

Nu ga ik langzaamaan op de terugweg naar het dorp, ik volg een heel klein stukje de Postweg, maar zoek dan weer een duinpaadje op, dit keer aan de wadkant van het eiland. Tot m'n verbazing ligt het wad nog steeds niet droog! Het is een leuk paadje hoog in de duinen en ik passeer ook een paar paardenweitjes.

Als ik weer ter hoogte van de camping ben gekomen, verlaat ik het duinpad en neem nu wel even een flink stuk asfaltweg. Heerlijk, na al dat gewandel over strand, bos- en duinpaadjes! De zon komt nu ook af en toe door de wolken heen piepen en zo kan ik toch nog een paar plaatjes maken met een blauwe lucht en witte wolken.

Vlak voor ik bij het dorp ben zie ik dat het wad toch behoorlijk droog komt te vallen en het laatste stukje loop ik over de glooiing vlak langs het wad. Dat mag alleen bij laag water, bij hoog water rusten hier eidereenden en word je verzocht niet langs de glooiing te lopen. Nu mag het dus wel en ik loop te genieten van het uitzicht over het drooggevallen wad in het zonnetje.

Voor ik definitief terug ga naar het dorp, besluit ik om toch nog even naar de vuurtoren te klimmen en via een tussendoorgang bij een paardenweitje steek ik de weg over. Het is best een fikse klim naar de toren en af en toe sta ik stil om even uit te blazen. In de verte hoor ik de boot toeteren en ja hoor, hij vertrekt, het is inmiddels vijf uur. De volgende keer dat hij vertrekt, zit ik er weer op!

Boven aangekomen geniet ik van het uitzicht over het hele eiland. Dat vind ik toch wel het leuke van Vlieland, dat je zo echt kan zien dat je op een eiland zit! Het is inmiddels zo helder geworden dat ik duidelijk Terschelling en de grote Brandaris kan zien liggen. Dan daal ik via het onwijs steile pad af naar het dorp en kom zo'n beetje achter het kerkhof uit.

Natuurlijk breng ik nog een bezoekje aan het kerkhof, even Rob gedag zeggen! De begraafplaats ziet er mooi en rustig uit zo in het zonnetje en het valt me op dat het veldje voor de urnengalerij behoorlijk vol raakt met graven. Maar ja, het is dan ook al acht jaar geleden dat hier de as van Rob is bijgezet! Ik rangschik wat dingetjes bij de urn en zeg dan weer gedag voor een jaar.

Het laatste stukje naar Torenzicht is nu zo gepiept natuurlijk en als ik daar aankom staat GPS stil op 22 km en een beetje. Ik heb het een leuke route gevonden, natuurlijk kende ik alles al, maar dit was de eerste keer dat ik het op deze manier aan elkaar geplakt heb, en dan lijkt het toch een beetje nieuw!

Na een heerlijke douche geniet ik van een kopje koffie en later een patatje. Als later op de avond blijkt dat de lucht er met die wolken toch wel heel erg mooi uitziet, besluit om nog een keer naar de vuurtoren te klimmen om daar foto's van de zonsondergang te maken. Dat is een schitterend gezicht en zo komt er een prachtig einde aan deze -nog steeds- bijzondere dag!

Klik op het plaatje hieronder voor het foto-album van deze tocht.

Vergeet mijn gastenboek niet!