Een midweek wandelen op Schiermonnikoog
Dag 3: Woensdag 16 april 2014

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

En ook vannacht heb ik uitstekend geslapen! Enige probleem was de wekker van het huis, die om 0.00 uur begon te blaten. Dat was ook al zo in de eerste nacht en net als toen schrok ik me drie slagen in de rondte! Ik heb de wekker direct doodgedrukt natuurlijk en me voorgenomen om morgen gelijk te gaan kijken hoe ik dat ding uit kan zetten. Gelukkig viel ik gauw weer in slaap.

Toen ik dan wel wakker moest worden, was ik errug benieuwd wat voor weer het zou zijn. Ik slaap aan de westkant van het pension, dus de zon schijnt 's morgens niet in m'n kamer. Verwachtingsvol schoof ik de gordijnen open en daar knalde me een strakblauwe hemel tegemoet. Wow, gauw opschieten, ontbijten en dan de natuur in!

Het ontbijt was weer lekker, ik heb zo'n beetje hetzelfde genomen als gisteren, alleen heb ik het suikerbrood vervangen door een beetje yoghurt. Het smaakte allemaal prima, en uiteraard neem ik ook altijd koffie bij m'n ontbijt. Terug op de kamer kook ik water voor koffie in m'n thermoskan en stop allerlei crackertjes bij wijze van lunch in m'n rugzak. Route voor vandaag in een plasticje en ik kan op pad!

Eerst ga ik even langs de VVV om wat stempels voor in m'n wandelboekje te halen en dan wandel ik de weg die ik gisteren op het laatst liep terug naar het wad. Het is een lange rechte weg, met aan beide zijden polders en daarboven een strakblauwe lucht. Een nachtmerrie voor polderhaters, maar ik vind het heerlijk! Ook het uitzicht op het wad iets later is grandioos. Ik ga nu naar rechts om de westkant van het eiland te gaan verkennen.

Ik loop eerst langs de grote Westerplas, een mooi schelpenpad met prachtige uitzichten. Hier kom ik wel tot de conclusie dat ik de afstand van dit eerste stuk een beetje onderschat heb, het zal er om gaan spannen of ik om kwart voor elf bij strandpaal 5 ben om de "tewaterlating" van de zeehondjes uit de zeehondencrèche van Pieterburen mee te maken. Ik zet er dus maar even stevig de pas in. Best een beetje jammer, want het is hier prachtig en voor m'n gevoel jakker ik er veel te snel doorheen!

Ik begin het ook al behoorlijk warm te krijgen en ben echt wel blij dat ik m'n zomerjasje aan heb gedaan, maar eigenlijk wordt dit me al te warm! Ik gun me de tijd echter niet om het uit te trekken, maar doe wel m'n bandana af. Ik had uitgerekend dat ik het nog wel zou halen als ik om half elf bij de weg naar het strand zou zijn, en daar ben ik net een paar minuten over half elf. Gelukkig valt dat laatste stukje mee en om tien over half elf ben ik bij het strand. Prachtig toch!

Maar tot m'n grote schrik zie ik op het bord staan dat ik hier niet bij strandpaal 5, maar bij strandpaal 4 ben! En die strandpalen staan hier zo'n ontiegelijk end uit elkaar dat ik dat met geen mogelijkheid in vijf minuten kan halen. Ik sta er knap van te balen! Heel in de verte op het strand zie ik een grote groep mensen staan en ik besluit er maar gewoon over het strand heen te lopen, misschien heb ik mazzel en worden de beestjes iets later losgelaten.

Zoals gewoonlijk op het strand is de afstand bedrieglijk, maar voor zover ik kan zien staan er nog geen auto's bij de mensenmassa, dus dat geeft hoop! Ik stekker maar gewoon door en op een gegeven moment word ik ingehaald door twee auto's met achterin grote kratten en een boel mensen. Ik gooi er nog maar een schepje bovenop en nog net niet snelwandelend kom ik aan op het moment dat ze bezig zijn de kratten uit de auto te laden. Ik ben nog op tijd dus!

Ik vind nog een mooi plekje tussen de belangstellenden en dan wordt het sein gegeven: heeft iedereen zijn camera in de aanslag? De schuiven worden uit de kratten gehaald en ja hoor, daar hobbelen zeven zeehondjes richting de branding. Gelukkig vinden ze het niet allemaal nodig om direct het water in te gaan, een paar hobbelen eerst nog even op het zand rond, om iedereen de tijd te geven om een fotootje te maken, lijkt het wel. Eentje heeft helemaal geen zin en kruipt zelfs weg achter de krat.

Maar zo langzamerhand ontdekken ze allemaal dat het toch wel erg lekker is in zee en verdwijnen ze langzaam uit zicht. Eentje komt nog even terug zwemmen en werpt nog een blik op al die mensen op het strand. Het lijkt wel of hij "Dank je wel" zegt! Het was geweldig om te zien en ik heb vast een paar leuke foto's kunnen maken, blij dat ik toch nog op tijd was!

Nu sta ik voor een dilemma wat de route betreft. Ik kan hier de route verder oppikken maar dan heb ik wel een mooi stuk door de duinen en de bossen gemist. Ik besluit om het stuk strand maar gewoon terug te lopen en bij strandpaal 4 de route weer op te pikken. Ik meet de afstand op en het blijkt anderhalve kilometer te zijn. Dus drie kilometer extra op de geplande 16 km. Geen probleem!

Ik ben wel blij dat ik teruggelopen ben, want anders had ik toch een heel mooi stuk route gemist! Leuke paadjes door de duinen en de bossen, zelfs af en toe off-road. Dan blijkt wel hoe het bos heeft geleden onder die storm eind 2013, want de paden liggen bezaaid met omgevallen bomen. Het doet me een beetje denken aan die "gesperrte" route die ik toen in Oostenrijk met Elly heb gelopen.

Na dit stuk kom ik opnieuw, maar nu vanaf een andere kant, bij strandpaal 5 en nu ga ik wel een stuk het strand volgen. Wat een verschil met gisteren! Ik heb m'n jasje uit gedaan en loop gewoon in T-shirt, er staat bijna geen wind, dus het is heerlijk. Ik moet wel oppassen dat ik niet verbrand! Een stukje verder ga ik weer het strand af en wijk even af van de route voor een cache die hier ligt. En dan sta ik opeens voor het Bunkermuseum Schlei!

Natuurlijk ga ik daar even naar binnen, het was er koel en best interessant. Als je zo tussen al die attributen en beelden uit de oorlog rondloopt, ben ik toch altijd weer blij dat ik in de tijd van vandaag leef! Ik heb er leuke foto's kunnen nemen en als ik weer buiten kom ga ik alsnog op zoek naar de cache. Daarvoor moet ik behoorlijk klimmen en mezelf door struiken worstelen, maar ik heb hem uiteindelijk wel te pakken! Wel met de nodige (bloedende) schrammen, dat dan weer wel!

Hierna wordt de route bekend, ik kom weer door het begrazingsgebied van de geiten en langs het kerkhofje Vredenhof. Dan kan ik kiezen of ik weer langs het wad ga lopen of dat ik de weg door de polders neem. Omdat ik gisteren de wadkant al heb gehad en dat schuine pad niet erg aanlokkelijk vind om nòg een keer te lopen, besluit ik de polderweg te nemen.

Nou, daar heb ik geen spijt van gehad! Heerlijk wandelen en langs weilanden vol met duizenden vogels. Soms vloog er een hele zwerm op en kwam met luid gekrijs overvliegen. Wat een prachtig geluid, en ik heb er nog een paar mooi op de foto kunnen zetten ook!

Dan ben ik weer in het dorp en besluit op een terrasje een uitsmijter te gaan eten. Het bevalt me wel om een late lunch te nemen in plaats van een diner, om deze tijd is het lekker rustig in de restaurantjes en een beter tijdstip om in je eentje te eten.

De uitsmijter smaakt prima en na twee kopjes koffie besluit ik m'n wandeling met het laatste stukje naar "huis". Klein Duimpje staat stil op iets meer dan 20 km, dus ik denk dat de oorspronkelijke route langer was dan op papier stond. Geeft niks, het wandelen hier is zo leuk dat de afstand totaal niet belangrijk is!

Na een heerlijke douche besluit ik om er deze avond nog een ommetje aan vast te plakken en naar het Westerstrand te lopen voor de zonsondergang. Dat is inderdaad een heerlijk ommetje, het enige dat tegenvalt is de breedte van het strand. Tjonge jonge, ik blijf lopen en die zon maar zakken! Maar ik ben toch net op tijd om de zon in de zee te zien zakken. Schitterend schouwspel!

Op de terugweg meet ik de breedte van het strand even op met de GPS en dat blijkt ruim een kilometer te zijn. Rond 22.00 uur ben ik weer terug in het pension, vrij laat voor mijn doen, de deur is al afgesloten! Nog even GTST op de I-Pad kijken en dan lekker onder de wol, ik zal best weer goed slapen! kst

Klik op het plaatje hieronder voor de foto's.

Vergeet mijn gastenboek niet!