Het Voornepad
De lus door Voorne's Duin en over Tinte

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

Hoewel ik graag georganiseerde tochten loop, heb ik zo af en toe het idee van: nu even niet! Dan heb ik zin om nog allener dan alleen te gaan wandelen en stippel ik voor mezelf een route uit. Dat kan een GPS route van internet zijn, of een route uit het AD, daar heb ik een hele ordner vol van. Of gewoon een bestaand wandelpad.

Hier vlak in de buurt heb je onder andere het Voornepad, dat bestaat uit 4 lussen. Ik heb ze alle vier al eens gelopen, maar de langste lus (door Voorne's Duin en over Tinte) heb ik pas één keer gelopen en wel in 2007. Tijd om die weer eens te keer te gaan doen dus! Het viel me op dat ik geen track had van vorige keer, zeker toen iets mis gegaan. Maar ik had de track wel ingetekend in MapSource, dus dan die maar in GPS geladen.

Rond een uur of negen ben ik bij Hotel Het Wapen van Marion op pad gegaan en tjonge jonge, wat een pittig parcours was dat gelijk in het begin! In 2007 was het een heel warme dag en had ik eerst het stuk bij Tinte in de polders gelopen en daarna de duinen, nu ben ik gelijk met het stuk door de duinen begonnen.

Het was mooi hoor, zeker toen de zon wat vaker door de wolken heen kwam. Maar ja, ik ben nou eenmaal geen grote liefhebber van alsmaar in de bossen en de duinen lopen. Na ca. 7 kilometer heb ik even een koffiestop op een bankje ingelast (koffie uit de thermos) en m'n jasje uit gedaan. Ik kreeg het behoorlijk warm van al dat klimmen en dat gezwoeg op die mulle zandpaadjes!

Vlak hierna kwam ik een hele kudde Schotse Hooglanders tegen. Eerst een liggende mama met kind en even verder paps en de rest van de familie. Die stonden het hele pad te blokkeren en verder verblikten of verbloosden ze niet. Dus deed ik net of ik ook niet verblikte of verbloosde, maar maakte stiekem toch wel een omtrekkende beweging. Toen ik er eenmaal voorbij was ben ik op een duintje geklommen om een foto van de kudde te maken. Toch blij dat ik er weer heelhuids voorbij was!

Weer iets verder kwam ik bij het strand. Dat was wel even leuk, het was net heerlijk zonnig op dat stuk en het was lekker rustig op het strand. Helaas was dit maar een kort stukje en toen ging het de duinen weer in. Na zo'n 15 km was er een bankje bij het Quakjeswater en daar heb ik een tweede stop ingelast. Beetje gespeeld met de zelfontspanner met een leuk fotootje als resultaat.

Ik begon al die bossen en duinen nu toch wel erg zat te worden en was blij toen ik de duinen eindelijk achter me kon laten en de polderwegen opging. Wat heerlijk, eindelijk weer eens asfalt onder m'n voeten. En uitzicht, eindelijk weer fijn om me heen kijken, eindeloze weilanden en prachtige wolken daarboven, schitterend!

Ietsje verderop ging het het Annabos in, dat is een grootse naam voor een leuk klein bos. Op deze schaal kan ik bos wel waarderen, kwartier à een half uur lopen en je bent er weer uit! Kreeg er wel een beetje modderige schoenen van, maar het was beter te lopen dan vorige keer, toen moest ik om de haverklap tussen de bomen door om de waterplassen te vermijden.

Na dit bos ging het richting Tinte, wat je al uit de verte als een lieflijk dorpje aan de horizon zag liggen. Puntig kerkje met huisjes met rode daken, leuk gezicht! Ik wandel het dorpje door en als ik er aan de andere kant uit loop zie ik dat de route richting "De Halve Maen" gaat. Daar heb ik weleens gerust met een tocht vanuit Brielle.

En ik heb mazzel! Normaal zijn ze gesloten in deze tijd van het jaar, maar ze hebben net een groep gehad en de eigenaars zitten gezellig in de tuin na te praten. Ik ben van harte welkom om een bakkie te komen doen en kan zelfs nog kiezen uit verschillende soorten huisgemaakte cake. Leuk, zo'n onverwachte rust! In het bijbehorende snoepwinkeltje koop ik een plak noga, die was verleden keer zoooooooo lekker!

Na Tinte komt er nog één klein stukje onverhard en dan gaat het linea recta richting Oostvoorne. Ik kom nog wat mooie paddestoelen tegen en vermaak me met het fotograferen van herfstblaadjes. Op een bankje neem ik de laatste koffie uit de thermos, maar die is niet echt lekker meer.

Dan ben ik terug bij Kiaatje en kan terugzien op een geslaagde wandeldag, maar ik kan niet zeggen dat deze route m'n favoriete lus is. Iets teveel duinen, zand, bos en onverhard naar m'n smaak. Maar ik ken mensen die hiervan zouden smullen, gelukkig maar dat smaken verschillen!

Klik op het plaatje hieronder voor de foto's.

Vergeet mijn gastenboek niet!