Het Jeneverpad
Deel 2, Maassluis-Schiedam

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

Op vrijdag 13 mei (enge datum, hè ) stond het tweede deel van het Jeneverpad op het programma. Ik zette Kiaatje in Rozenburg bij de pont neer, om over te varen naar Maassluis, daar de metro te nemen naar Schiedam-Nieuwland en daar de route terug richting Maassluis weer op te pikken. Aangekomen bij de point echter bleek er een gigantische (en koude) wind te staan, die ik de continu tegen zou hebben, het is immers een lijnwandeling. Met mijn COPD kost dat enorm veel energie en daarbij loop ik dan ook nog eens de hele tijd buiten adem te wezen. Daar had ik geen zin in, en ik besloot ter plekke de route om te draaien!

Want dat is natuurlijk het voordeel van een route via GPS lopen, je hebt geen problemen met routebeschrijvingen en/of markeringen die niet meer kloppen, je hoeft alleen maar het lijntje op je scherm te volgen. Hooguit moet je wel even opletten dat je de beschrijvingen van de bezienswaardigheden die je onderweg tegenkomt niet mist. Maar ik had er alle vertrouwen in dat me dat wel zou lukken.

En zo wandelde ik heerlijk van de pont aan de Maassluise kant richting Schiedam, met de zon in m'n snoet en de wind in m'n rug. Kan het beter? Na een klein stukje langs het Scheur stak ik de Vlaardingerdijk over en ging verder door Midden-Delfland. Overigens liep ik hier niet de originele route, ik moest hier improviseren vanwege de werkzaamheden aan de Blankenburgverbinding. Een paar weken geleden heb ik hier een rondje langs die werkzaamheden gelopen en ik wist dus hoe en waar ik dat tracé over kon steken. Deze route heb ik nu weer gevolgd. De Blankenburgverbinding moet in 2024 klaar zijn, ik heb het plan om dan te gaan kijken in hoeverre de oorspronkelijke route nog is te lopen.

Maar voor nu passeerde ik zonder problemen de toekomstige Hollandtunnel en ontdekte direct na die passage een leuk houtsnipperpaadje, vlak langs de werkzaamheden. Leuk natuurlijk en ik verliet dus eventjes de van tevoren geplande route. Vanwege de heen- en weertjes die ik hierdoor liep had ik af en toe de wind pal van voren en was ik heel erg blij met mijn besluit om tegengesteld te lopen. Tjonge jonge, wat loeide die wind over het open polderlandschap heen!

Na een korte bankjesrust en een laatste stukje polder bereikte ik de grens van de bebouwde kom en liep via een nog in aanbouw zijnde brug Vlaardingen binnen. Hier pikte ik ook de route volgens het boekje weer op. Die ging door een paar parkjes, langs wat winkeltjes en een paar beelden (waaronder een soort Berkelzwemster) en kwam uiteindelijk uit bij een Heemtuin. En natuurlijk heb ik daar een extra lusje doorheen gewandeld. Prachtig plekje en ik heb de eerste paddenstiel van dit jaar gespot!

Ook heb ik in de parken waar ik doorheen kwam het nodige jonge grut van eendjes en (Nijl)ganzen gezien en op de foto gezet. En hoewel ze hier wel aan mensen gewend zullen zijn, gingen de moeders toch af en toe beschermend tussen hun jonkies en mij in staan. Best dapper eigenlijk van die kleine beestjes tegenover zo'n groot (ahum) mens! Wat verderop kwam ik door een tunneltje met kindertekeningen, heel erg fleurig en ik vond het jammer dat er zo overheen gekladderd was.

Het ging nu zo langzamerhand richting het centrum en opeens zag ik markering van het pad op een lantarenpaal. De enige markering die ik heb gezien! Er zat ook een bordje bij van een rondwandeling, ook Jeneverpad genaamd, van 15 km. Die ken ik niet, en ook een zoekrondje op Google levert niets op. Dan zie ik de kerktoren boven de huizen uitsteken en kom op een gezellig oud kerkpleintje terecht. Een zonnig terrasje waar ik uit de wind kan zitten nodigt uit tot het drinken van een lekkere latte.

Bij de kerk staat een oorlogsmonument, ter herinnering aan 18 verzetsstrijders die hier geëxecuteerd zijn. De kerk staat tegenover het oude stadhuis, waar de verzetsstrijders gevangen zaten. Van daar loopt een “zebra” van 18 zwarte strepen naar het monument op de executieplaats. Heel mooie symboliek, en ik ben blij dat het in het boekje staat, anders had ik het nooit geweten!

Na de koffie wandel ik een rondje om de kerk, zie een mooi oud restaurantje met de naam De Elegast (wáár is Karel???), een oude stadsschool en een onleesbare spreuk. Althans, ik kan hem wel lezen, maar ik begrijp hem niet…… Dan gaat het via leuke steegjes en oude pandjes naar de Visbank, waar bovenop een windwijzer in de vorm van een haring staat (Vlaardingers staan immers bekend als Haringkoppen). Naar een beeldje van de stadsomroeper zoek ik me suf, maar met behulp van een aardige meneer heb ik ook dat kunnen vereeuwigen.

Langs een water met de prachtige naam Buizengat, waar vroeger loggers werden gemaakt, wandel ik naar een volgend park, het Oranjepark. Onderweg kom ik ook nog langs een paar bijzonder mooie mozaïekbanken, die de hele geschiedenis van Vlaardingen uitbeelden. Ook in het Oranjepark jong volk, dat demonstratief met hun kont naar de fotograaf gaat staan en dan kom ik uit bij een heel oud Joods begraafplaatsje.

De enige nog leesbare steen is van een zeker Jacob van Daelen en op een plaquette bij de begraafplaats staan nog meer namen. De meeste van eind 1800, en bijna allemaal van heel jonge kinderen……. Aan de overkant van de weg staat in het gras een monument tegen zinloos geweld, dat op glas een groep jongelui in kleurrijke kleding uitbeeldt. Bijzonder mooi en zowaar helemaal onbeklad!

Het laatste stukje van de route gaat met een stevig klimmetje over de A4 heen en volgt vanaf daar de metrolijn. Links staat een nieuwbouwwijk, vroeger (zoals ook in het boekje genoemd) waren hier sportvelden en ik herken het Trimpad, waar ik vroeger een paar maal de Trimloop heb gelopen. Dan kom ik langs de Poldervaart te lopen en iets later steek ik die over en kom bij het Poldervaartpad uit, waar ik eergisteren ook was. Het pad zit er hiermee op!

Ik vervolg het Poldervaartpad en ga weer onder het tunneltje met de mooie graffiti door. Bijdorp laat ik dit keer links liggen en ik loop aan de andere kant van de Nieuwe Damlaan naar het station. En ja hoor, daar is het monument ter herinnering aan de slachtoffers van de treinramp in 1976. Nou, daarvan moet je ook echt weten dat het er is, anders zou je het zomaar missen. Het is niets meer dan een spreuk op de wand van het station. Men spreekt wel eens over de “vergeten” treinramp, maar op deze manier blijft het ook vergeten!

De terugreis met metro en pont gaat lekker vlot, van de metro naar de pont loop ik natuurlijk wel tegen de wind in en ik ben wederom blij dat ik voor de tegengestelde route heb gekozen! Ik heb het een heel leuk pad gevonden, over twee jaar als de Blankenburgverbinding klaar is, ga ik zeker het tweede deel nog een keer in de “goede” richting lopen en nieuwe paadjes in Midden-Delfland ontdekken!

Klik op het plaatje hieronder voor het fotoverslag.

Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!