Tomasovsky Vyhlad
in het Slowaaks Paradijs
Klik op het plaatje om de route in Google
Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van
het plaatje
En dan is het alweer de laatste hele dag in Slowakije! Als ik de gordijnen openschuif straalt me weer een heerlijk zonnetje en een wolkenloze hemel tegemoet. Ik heb het met het weer deze vakantie wel bijzonder goed getroffen, en heerlijk dat het net deze dagen met die inspannende tochten in de bergen wat koeler is! Want ja, ook vandaag ga ik op pad, weliswaar niet zo hoog en zo ver als gisteren in de Hoge Tatra, maar toch staat er een stevige wandeling op het programma. |
Na weer lekker ontbeten te hebben stap ik in Kiaatje voor een kort ritje vandaag, het startpunt is maar ca. 4 km verderop en ik heb even overwogen om heen en weer te wandelen, maar dat werd me na die zware tocht gisteren een beetje teveel. Ik arriveerde op een grote parkeerplaats, waar betaald parkeren was, maar ik heb nergens kunnen ontdekken waar je dan wel moest betalen. Een huisje aan het begin van de parkeerplaats was verlaten, dus ik denk dat dit ook al voor het seizoen gesloten is.
Het wordt dus weer een heen en weertje, en uit de vele bordjes met aanwijzingen en markeringen blijkt dat ik vandaag de gele markering moet volgen. Hoewel ik de route in mijn GPS heb staan en dus die markering eigenlijk niet nodig heb, is het toch fijn om te weten dat je op het goede pad zit. Bij de officiële ingang van het natuurgebied (het Slowaaks Paradijs) regel ik alvast een stempeltje voor mijn wandelboekje en ga ik even naar het toilet.
Omdat ik vroeg gestart was, had ik het eerste stuk de wereld nog voor mij alleen, maar nu begint het wat drukker te worden met Slowaakse wandelaars, die me allemaal weer vrolijk voorbijstekkeren. Iedereen zegt gedag en het dobry den komt uiteindelijk net zo gemakkelijk uit mijn mond als "goedemorgen. Vaak wordt er ook alleen dobry gezegd. Voordeel van al die wandelaars is dat er vaak iemand is om me bij mooie punten op de foto te zetten.
Dan bereik
ik een stukje verderop het doel, bij een infobord (met nummer 13 ) ben ik bij
Tomasovsky Vyhlad aanbeland. En verdraaid, dat is net de
Preekstoel in Noorwegen, maar dan op iets kleinere schaal! Ook zo'n
grote platte rots, met een loodrechte wand naar beneden. Er staan
waarschuwingsborden voor het valgevaar, maar ook dat je niets
over de rand mag gooien omdat je daarmee steile-wand-klimmers kan
verwonden. Maar klimmers heb ik vandaag niet gezien.
Ik twijfel of ik nog een stukje verder zal lopen, maar het pad gaat vanaf hier weer een stuk naar beneden en dat betekent dat ik op de terugweg weer omhoog moet en eigenlijk vind ik dat ik wel genoeg heb geklommen de afgelopen dagen! Dus ik ga op mijn gemakje weer op de terugweg. Heerlijk naar beneden lopen en omdat ik veel minder moe ben dan gisteren (de afstand is een stuk korter) gaat dat vandaag als een zonnetje.
Op het eind kwam natuurlijk dat hele steile brekebenenstukje, en daar ben ik voetje voor voetje afgedaald. Het zal me toch niet gebeuren dat ik op de allerlaatste wandelmeters een been breek of zo .. Maar ik kwam heelhuids beneden en trakteerde mezelf op een heerlijke Latte. Een ijsje had ik willen nemen bij de parkeerplaats, maar net als vanmorgen was dat ook nu allemaal hermetisch gesloten.
Ook deze nacht heb ik prima geslapen en de volgende ochtend heb ik wat vroeger dan normaal (om 7 uur) ontbeten en rond 8 uur reed ik weg uit Smizany, uitgewuifd door de hele familie. Het eerste stuk van de rit (over de snelweg) ging prima, daarna kwam ik op allemaal tweebaanswegen terecht, met de ene file na de andere, met als klap op de vuurpijl een doortocht door Praag midden in de spits! Bekaf kwam ik in Usti nad Labem aan, waar de pensionhouder woord had gehouden en een kamer op de begane grond voor me had gereserveerd. Hij kwam aanwandelen met een welkomst kopje koffie, heerlijk daar was ik echt aan toe.
Klik op het plaatje hieronder voor het
fotoverslag.
Ook van de terugreis heb ik een klein foto-album gemaakt: klik hier
Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!