De Natuurroute N70
in de omgeving van Nijmegen

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

En dan is de zwaarste bergwandeling in mijn Mount Everest Challenge aan de beurt, de N70 (de N van Natuurroute, heeft niets met een wegnummer te maken!) bij Nijmegen! En nee, deze staat niet in het boekje van de 13 mooiste bergwandelingen, deze heb ik in de plaats gezet van de bergwandeling naar d'n Observant. Voor die laatste kom je namelijk door België, en met de reis-restricties die nog steeds gelden doe ik dat liever niet.

De N70 heb ik jaren geleden wel gelopen, toen ik nog op camping de Kwakkenberg een caravan had staan, maar de route is compleet uit m'n geheugen verdwenen. Een paar jaar geleden is de route helemaal opnieuw samengesteld en van duidelijke markering voorzien en op internet hoor ik er veel goede verhalen over. Maar ook dat hij erg pittig schijnt te zijn, een waardevolle vervanger dus van d'n Observant en prima passend in de challenge.

Na een erg koele (zeg maar gerust koude) lente, wat ik stiekem helemaal niet erg heb gevonden, worden de weersvoorspellingen nu eindelijk een beetje beter en ik besluit maar weer eens om lekker vroeg te starten. Warmte en heuvels is een combinatie waar ik helemaal geen trek in heb! Ik kies voor de startmogelijkheid in Beek, bij Hotel 't Spijker, omdat de route vandaar als eerste de Duivelsberg opgaat, die eigenlijk wordt gezien als de zwaarste van de acht!!!! bergen die ik vandaag ga beklimmen.

Rond 8 uur ben ik ter plekke bij het hotel, vlak ervoor is nog een mooi parkeerplaatsje voor Kiaatje. GPS aan, wandelstok paraat en Daan kan aan de wandel op haar twaalfde berg in de challenge. Direct na de start is het al klimmen geblazen, weliswaar op de verharde weg, maar ik ga de “muur van Beek” op. En zie daar tot mijn verrassing de ijssalon M'ijsjes! Die is van Floor, en een blik op de openingstijden leert dat ze vanmiddag om 13.00 open gaan. Prima, finish-ijsje is dus geregeld.

De weg stijgt gestaag, maar na bijna een kilometer ga ik van de weg af en mag via een trap naar beneden. Veel verharde weg heb ik vandaag niet meer gezien……. Ik kom hier direct al langs de beroemde wegwijzer met het opschrift “Laat vriendschap heelen wat grenzen deelen”, een wegwijzer die vroeger op de grens stond, maar na verplaatsing van die grens hebben ze hem gewoon op Nederlands grondgebied laten staan.

Hierna dient zich het eerste van vele, vele, vele modderige paadjes aan, maar hier is iemand zo aardig geweest om er stapstenen in te leggen. Wat verderop kom ik in de heuvels terecht met prachtig uitzicht, het is een beetje mistig, de zon is nog niet helemaal doorgebroken en dat geeft een heel mooi mysterieus tintje aan de uitzichten. Ik geniet! En ook van de frisse lucht, het gaat met m'n longen veel beter dan de afgelopen twee tochten.

Ik ben hier inderdaad snel op de Duivelsberg, en eigenlijk valt de klim daarnaartoe me ontzettend mee. GPS geeft een hoogte van 83 meter aan, dus ik ben wel degelijk geklommen. Het uitzicht op de berg valt tegen, ik zie eigenlijk niets en bovenop staat ook geen infobordje of zo, er ligt alleen een vrij kleine steen in het midden van de top. Nou, daar dan maar even een selfie mee gemaakt.

Maar na deze meevallende klim begint het stijgen en dalen eigenlijk pas echt. Tjonge, jonge, er is bijna geen vlak stukje op deze route te vinden! Ik heb wat zoekwerk verricht, tezamen met de namen die ik tijdens m'n tocht tegen ben gekomen denk ik dat ik, naast de Duivelsberg, de Wylerberg, de Stollenberg, de Boterberg, de Ravenberg, de Sterrenberg, de Hanenberg, de Kwakkenberg en de Hengstberg heb beklommen.

Het allerleukste moment van de dag deed zich voor toen ik een stapje opzij deed om twee tegemoetkomende hardloopsters te laten passeren en opeens één van twee hoorde zeggen: “Hé, Danyell!” En dat was dus Floor, van de al eerdergenoemde ijssalon, bij wie ik jarenlang tijdens de 4Daagse heb gelogeerd! Over toeval gesproken en wat onwijs leuk om elkaar hier tegen te komen. Haar hardloopmaatje maakt een foto van ons, en het blijkt dat Floor vanmiddag “dienst” heeft bij M'ijsjes, dus we gaan elkaar dan weer zien!

Het mooiste uitzichtspunt vond ik op de top van de Hanenberg en daar stonden ook een paar mooie bankjes voor een bankjesrust. Want hoewel de terrassen weer open mogen was ik voor sommige te vroeg en andere vond ik veel te druk. Dus heb ik het gewoon lekker bij m'n eigen koffie en drankjes gehouden, want bankjes stonden er genoeg onderweg! En heel veel op mooie uitzichtspunten, want die kwamen er na de Hanenberg nog genoeg.

En bijna op het eind ging de route door een paar grasdalen, vol met bloeiende knalgele boterbloemen, wauw, ik kreeg er echt een alpenweidegevoel bij en m'n camera maakte overuren (de hele dag wel hoor, want hoewel niet zo'n bosliefhebber vond ik het toch een prachtige route!) Hierna het allerlaatste modderige struikelpaadje steil naar beneden naar een bruggetje en aan de andere kant weer omhoog en toen liep ik Beek weer binnen.

Best wel een beetje trots op mezelf dat ik het ondanks m'n COPD en pijnlijke heup toch maar mooi gedaan had, en eerlijk gezegd is het me best meegevallen! Bij Kiaatje aangekomen sla ik de route op, en loop nog een paar honderd meter naar M'ijsjes, waar Floor trakteert op een overheerlijk ijsje met de smaken Tony Chocolonely salted caramel en vanille. Natuurlijk kletsen we even helemaal bij en daarna rijd ik in een opperbeste stemming terug naar huis, topdag geweest en berg nummer 12 zit erop!

Klik op het plaatje hieronder voor het fotoverslag.

Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!