Bergwandeling De Amerongse Berg
vanuit Amerongen

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

Nadat ze mijn lijstje van “bergen” had bekeken, had Wilma direct al aangegeven dat ze eventueel de Amerongse Berg en de Doornse Kaap wel met me mee wilde lopen. En dus maakten we een afspraak voor 11 mei (het gekkengetal, dat past wel bij ons twee dwaze meiden! ) Wilma mocht de berg kiezen en ging voor de Amerongse Berg. En omdat we allebei vroege vogels zijn, kozen we voor een vroege start en beloofde ik om 07.30 bij haar voor de deur te staan in Veenendaal.

Zij op haar beurt beloofde om op gebak te trakteren, gebak met HEUL VEUL slagroom! En ja hoor, toen ik na ruim een uur rijden netjes om half 8 de parkeerplaats op kwam rijden, stond het gebak al klaar. En hoewel het nog bere vroeg was hadden we er toch eigenlijk wel trek in……. En zo zaten we gedrieën (ja, Wim deed natuurlijk ook mee aan het gebak-ontbijt) heel vroeg in de ochtend aan enorme slagroomgebakjes (zei ik toch: gekkengetal!)

Hierna gingen we op pad, het was maar een klein stukje rijden naar de TOP in Amerongen, waar de start was en daar was de parkeerplaats nog uitgestorven. Netjes plekje voor Kiaatje uitgezocht, GPS aan en gaan met die banaan! We kwamen direct al bij een mooi uitkijkpunt, een soort van grote vlonder hoog boven de Amerongse Bovenpolder, selfietijd dus! Daarna volgden we een pad richting Kasteel Amerongen en daar voelde ik al dat het een moeizame dag zou worden, ik had het erg benauwd.

Gelukkig geen lange afstand vandaag, dus we konden ons gemakje ervan nemen en hebben allereerst het kasteel en de prachtig bloeiende blauwe regen bewonderd. Daarna waarschuwde een bord dat de route voor wandelaars afgesloten was en we konden er ook echt niet langs. Hermetisch afgegrendeld. Kijk, op zulk soort momenten ben ik altijd erg blij met m'n GPS, ik kon zien dat helemaal omlopen een eeuwigheid zou gaan duren en dat we met teruglopen sneller terug zouden zijn op de route. En hoewel iedere wandelaar een bloedhekel heeft aan teruglopen hebben we dat nu toch maar gedaan!

Weer terug op de route gingen we al snel de Amerongse Bossen in en daar zijn we niet snel meer uitgekomen. Buiten dat het een bos was, was het ook een stiltegebied, nou dat leverde een leuk fotootje op, maar iedereen die Wilma en mij kent weet wel dat we niet echt stil zijn geweest…… De Amerongse Berg zat al vrij snel in de route en na een lange gestadige klim kwamen we boven. Daar stond een grote zuil met “Op de top” erop.

Een old skool selfie mislukte grandioos omdat de camera scherp stelde op de blaadjes op de grond, maar een moderne selfie met een niet minder moderne telefoon lukte uitstekend. Bewijs geleverd, berg nummer 10 is in de pocket! Daarna een heerlijke afdaling, waarbij we lekker uitgebreid konden lopen kletsen (nu ik niet meer zo benauwd van het klimmen was), maar zoals bij bijna iedere bergwandeling uit dit boekje volgde er een tweede klim.

Ook dat was een gemene, lange helling, Wilma maakte een fotootje van me, waarop je duidelijk kan zien dat ik het moeilijk heb op zulk soort parcoursen! Maar natuurlijk kwamen we ook op deze top en daar stond de Eenzame Eik. We zijn heerlijk op een bankje aan de voet van die enorme boom neergestreken, en toen was hij niet zo eenzaam meer. We hoorden hem heel zachtjes “dank je wel” fluisteren, echt waar! Twee voorbijgangers maakten een fotootje van ons.

Hierna geen klimmen meer, maar nog wel heel veel bos. En we zijn allebei niet van die bosliefhebbers, dus we waren blij met elkaars gezelschap, al kletsend liepen we lekker door. We hebben op de route één echte bankjesrust ingelast, en later nog heel even een momentje rust omdat mijn heup weer begon op te spelen. Maar verder hebben we op die 12 km niet echt rust nodig.

We kwamen weer in de bewoonde wereld, langs een gesloten pannenkoekenhuis en gingen daar aan het laatste stukje door de Amerongse Bovenpolder beginnen. Leuk paadje met allerlei hekjes, dat tussen de asfaltweg en de polder inliep. Rechts hoorde je het verkeer, maar links had je prachtig uitzichten over de polder. Het pad eindigde bij het uitkijkpunt waar we vanmorgen waren en toen was het nog een paar honderd metertjes naar Kiaatje, met een slingertje bij een rotonde om het plaatsnaambord van Amerongen op de foto te zetten.

Na het kleine ritje terug arriveerden we weer in Huize Wim en Wilma, waar Wim net bezig was met de lunch. We konden dus direct aanschuiven en ik genoot van een heerlijke focaccia en natuurlijk nog wat koffie erbij. Ik kon dus zonder honger en dorst aan de terugweg naar Rozenburg beginnen en die verliep vlot, ik was lekker bijtijds terug. Dat is het voordeel van vroeg starten! En we hebben gelijk voor de tocht vanuit Leersum afgesproken, op 19 mei gaan we in de herhaling, ik hoop echt dat ik dan wat minder benauwd ben!

Klik op het plaatje hieronder voor het fotoverslag.

Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!