Het Pad van de Vrijheid
Veenendaal - Wageningen

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

En zo stond voor 13 september alweer de laatste dag op het Pad van de Vrijheid op het programma. De laatste twee etappes (12 en 13) zouden samen zo'n 24 à 25 km zijn, dus dat moest wel kunnen op één dag. Leuk toevalligheidje is dan dat ik etappe 10 op de 10e liep, etappe 11 op de 11e en nu dan etappe 13 op de 13e…… Als dat laatste maar geen ongeluk brengt Wel had ik al in het boekje gelezen dat met name etappe 12 wel eens een behoorlijk pittige kon worden, met veel klimmen en heel veel bos!

Tijdens etappe 11 had ik al uitgekeken naar een parkeerplaatsje voor vandaag en een prachtig plekje vlakbij de bushalte waar 's middags ik terugkom, gevonden. De GPS-coördinaten had ik opgeslagen en die kon ik dus zo naar TomTom overhevelen die me feilloos naar de bedoelde parkeerplaats leidde. Wat een verschil toch met vroeger toen je zat te hannesen met kaarten en stratenboeken! Vooral als je, zoals ik, alleen op pad gaat, is die TomTom toch wel een heerlijke uitvinding hoor.

Direct na de start ga ik alweer de bossen in, en ja hoor, zoals beloofd in het boekje begint het pad ook gelijk te stijgen. Gelukkig werken m'n pufjes in het begin van de ochtend altijd nog optimaal, dus welgemoed “beklim” ik de Dikkenberg (blijkt later op een bordje). Het is zo 's morgens vroeg nog best mooi in het bos, de zon schijnt door de bomen en tovert Jacobsladders tevoorschijn en ik vermaak me met het zoeken naar en fotograferen van paddenstoelen.

Ik spot zelfs m'n eerste vliegenzwam van dit najaar, 't is een prachtige, maar helaas wel al omgevallen. Maar zo kan ik er wel een mooie foto van maken, elk nadeel heb se voordeel Dan arriveer ik samen met een groepje hardlopers bovenop het uitzichtspunt en gezamenlijk hijgen we even uit, klimwerk verbroedert! Ik maak ze complimentjes voor hun conditie en geniet verder van het uitzicht, wow, wat kan je hier ver weg kijken!

Vanaf de “berg” leidt een lange trap naar beneden en ik prijs mezelf gelukkig dat ik die af mag, maar ook de afdaling valt nog niet mee, de traptreden zijn net te lang voor één stap en te kort voor twee stappen. En dus hobbel ik nogal moeizaam naar beneden, het uitzicht vergoedt gelukkig veel! Beneden aangekomen volg ik een stukje langs een zanderige vlakte en hier had ik een gedenksteen aan moeten treffen, maar deze heb ik gemist, blijkbaar heb ik me teveel op de hobbelige route geconcentreerd.

Het pad gaat weer stijgen en even verderop loop ik weer hoog in de heuvels, dit keer rondom een soort crossbaan. Ook hier mooie uitzichten. Even verderop maak ik een lusje naar Landgoed Remmerstein, wat niet zoveel voorstelt (ik kan er zelfs geen fotootje van maken wegens gigantisch tegenlicht), behalve dan dat ik halverwege de “Paasheuvel” kan beklimmen. Dat is het hoogste en het middelpunt van het Sterrenbos, waarvan de eerste aanleg al in 1750 plaatsvond. Ooit schijnt hier een theekoepel gestaan te hebben, nu ligt er alleen een steen met richtingaanwijzers erop.

Hierna kom ik zowaar even de bossen uit en kan een beetje om me heen kijken over weilanden, maar dat is niet van lange duur, het gaat al gauw het bos weer in en daar kom ik niet meer uit tot ik vlakbij Rhenen ben. In de buitenwijken van Rhenen zet ik een grappig speels poesje op de foto en dan gaat het heerlijk de uiterwaarden in. Uitzicht alle kanten op en een prachtige blik op de kerk van Rhenen. De route loopt onder de brug door en dan bereik ik station Rhenen, eindpunt van etappe 12.

Daar is een restaurant met een uitnodigend terras en al gauw zit ik hier te genieten van een koffie met een stuk overheerlijke appeltaart erbij. Even opfrissen op het toilet en ik kan op pad voor de allerlaatste etappe. Ook die begint weer met het nodige klimwerk (De Laarsenberg), en ook dit keer wordt dat beloond met een schitterend uitzicht. Hier niet tegen de zon in, zoals vanmorgen op de Dikkenberg, dus ik kan hier weer eens een mooie panoramafoto van maken.

Ik wandel een stukje langs de bosrand met steeds maar dat mooie uitzicht en even verderop gaat het langs wat maisvelden. Maar dan hebben ze toch weer wat bos gevonden en ja hoor, ik word er natuurlijk prompt weer in gestuurd. Inmiddels heb ik het wel een beetje gehad met al dat bos, en de zwaarte van de route begint zijn tol te eisen, ik krijg last van m'n rug en ook een oude liesblessure gaat weer opspelen.

In dit bos kom ik langs de restanten van een oude loopgraaf en bunker, ik moet er een vaag paadje voor volgen en voor de zoveelste keer ben ik blij met de track op m'n GPS, anders had ik dat paadje vast gemist! Ik maak wat fotootjes natuurlijk en ben onder de indruk van een tekst bij de bunker: Voor 420 Nederlandse soldaten betekent de slag het einde van hun leven. Zij zijn geroepen naar de Greb om er vervolgens nooit meer van terug te keren…….

Ik neem nog even een bankjesrust en als ik mijn weg vervolg kom ik uit bij de Grebbesluis, hier was ik op de eerste dag van dit pad ook. Nu volg ik een heel andere route terug naar Wageningen, ik loop lange asfaltwegen langs boomgaarden met bomen boordevol met rijp fruit en even verderop moet ik weer een klompenpaadje dwars door een weiland volgen. Evenwijdig hieraan loopt een smal asfaltweggetje en het is dat ik uit principe altijd het aangegeven pad loop, maar ik zie de lol hier niet helemaal van in. Waarom door een weiland vol kuilen en bulten als er een mooi weggetje loopt? Maar er zullen vast mensen zijn die precies andersom denken, gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde!

Uiteindelijk kom ik aan de gemeentegrens van Wageningen en maak even een selfie met het plaatsnaambord. Daar is ook een zogenaamd Rustpunt en daar drink ik in de schaduw even een blikje fris. Ja, een heel blikje! Eigenlijk niks voor mij, maar het is behoorlijk warm geworden en na al dat water is een beetje limonade ook wel eens lekker. Ook in Wageningen hebben ze nog een paar hobbelige paadjes gevonden, maar dan gaat het toch de stad in en via een parkje kom ik uiteindelijk bij Hotel De Wereld, waar ik op 11 juli aan dit pad begon.

Natuurlijk ook hier een selfie, en foto's van het Vrijheidsbeeld en andere herinneringen aan de capitulatie in 1945 en dan ga ik op zoek naar een beschaduwd plekje voor een overheerlijke Latte. Een ijssalon voor een finish-ijsje is er ook wel, maar daar staat een rij van hier tot Tokio, daar heb ik geen zin in. Een restaurantje tegenover De Wereld heeft een mooie binnentuin en daar geniet ik van m'n allerlaatste rust op het pad. Nu alleen nog een klein stukje naar het busstation en de cirkel is rond!

Op het busstation kom ik zowat tegelijkertijd met de bus aan, maar de buschauffeur gaat nog even pauze houden en vertrekt pas over 25 minuten. Kijk, dat geeft me dan de gelegenheid om tòch een finish-ijsje te nemen, want op het stationsplein zit een snackbar en daar staat geen rij. Dus daar neem ik een joekel van een softijsje (gewoon een “middel” hoor, ik ben benieuwd hoe groot een “groot” geweest zou zijn), zo komen die 25 minuutje wel om!

De terugreis naar Kiaatje gaat vlot en ook de reis naar huis gaat voorspoedig. Rond 19.00 ben ik thuis, het is wel een erg lange dag geweest en ik voel aan m'n rug, m'n lies èn een teen die klem heeft gezeten, dat het eigenlijk iets teveel van het goede is geweest. Maar ik geef mezelf nog wel even de mooie medaille cadeau die ik speciaal voor dit pad heb laten maken! Dan duik ik na een warm bad direct m'n bedje in, voor een nachtrust van (naar later blijkt) ruim 9 uur!

Terugkijkend op het pad kan ik zeggen dat het een heel mooi en interessant pad is. Het is niet gemarkeerd, maar de beschrijving is goed en als je een GPS hebt, zijn de GPS-tracks op internet te downloaden. In het boekje staan heel veel interessante verhalen, maar dat maakt wel dat het boekje erg dik is geworden en een beetje onhandig om mee te lopen. Ik heb de stukjes echte routebeschrijving gekopieerd en op A-viertjes geprint, dat was handiger om mee te nemen. Verder hebben de routebouwers van het pad slim gebruik gemaakt van bestaande (klompen)paden. Voor mijn smaak was het allemaal wat teveel bos, zand en hei (en vooral erg onverhard), maar voor mensen die daar van houden is het pad een regelrechte aanrader!

Klik op het plaatje hieronder voor het fotoverslag.

Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!