De Holterbergwandeltocht

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

Ik was het al een hele tijd van plan: eens een tochtje lopen bij de Almelose Wandel Kring (AWK), het kluppie van Carola en Aike. Maar ja, Almelo is niet direct in de buurt, dus het moest wel een beetje redelijk weer zijn om zo'n lange reis te ondernemen en tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Maar voor zaterdag werd er geen storm, heftige regen of ijzel voorspeld en het was ook nog eens een bijzondere datum, schrikkeldag, dus ik besloot om nu maar eens de koe bij de horens te vatten.

De start was niet in Almelo zelf, maar in Holten, en de tocht droeg de mooie naam Holterbergwandeltocht. Nou, dat zegt al genoeg dus, er zal wel het nodige klimwerk in zitten en door Carola was ik al gewaarschuwd dat we veel door de bossen en over de hei zouden gaan. Dat alles en het feit dat ik nog maar net hersteld ben van die vervelende liesblessure bepaalde dat ik mijn keus liet vallen op de 20 km. Starten mocht vanaf 9 uur, het was ca. 2 uur rijden, dus ik ben om half zeven van huis vertrokken, natuurlijk met een grote beker koffie in de auto!

De rit ging voorspoedig, dezelfde route die ik rijd als ik naar de Sallandse Wandel4Daagse ga, en bij de afslag Stroe zit daar een La Place. Ik nam me voor om mezelf vanmiddag op de terugweg op zo'n heerlijk broodje tonijnsalade te trakteren, maar nu reed ik door. Bij de startplaats aangekomen, op een camping, wezen er tal van borden naar parkeerplaatsen, niet te missen, en ik vond een mooi plekje voor Kiaatje op een terrein waar in de zomer waarschijnlijk caravans en tenten staan. Hopen dat het gras weer op tijd hersteld is, want dat werd nu een beetje platgereden natuurlijk.

Eenmaal binnen in het startbureau zag ik al gauw Carola en Aike zitten, die deden beiden dienst aan het startbureau. Een derde bekende zat erbij, Harriette, de moeder van Carola, wat leuk, die had ik echt een hele tijd niet gezien! Ik was snel ingeschreven, maar toen moest er nog even op de routebeschrijvingen gewacht worden en ik besloot om nog maar een kopje koffie te nemen. Daar had ik wel trek in na die lange rit en dan kon ik ook de ergste drukte bij de start een beetje afwachten.

En zo ging ik inderdaad na de grote meute op pad. Al gauw bleek dat er uitstekend gepijld was, met grote witte bordjes met zwarte pijlen er op. We gingen gelijk het bos in, maar zeker het eerste stuk liepen we veel op (asfalt)fietspaden, dus mij hoorde je nog niet mopperen. Zeker niet toen ik vlak achter elkaar twee bordjes tegenkwam waarop een 17 (paardenrouteknooppunt) en een 13 (huisnummer) stonden, mijn dag kon al niet meer stuk!

We liepen ook over een pad waarop allemaal paaltjes met jaartallen stonden, met daarbij wetenswaardigheden over dat jaar. Zo leerde ik dat het 1e deel van Lord of the Rings van Tolkien al in mijn geboortejaar 1954 verscheen en dat in 1957 de AOW in werking trad (altijd gedacht dat dat in 1956 was…….). Ik zag een grote richtingaanwijzer waar het Pieterpad en het Marskramerpad elkaar kruisen en vlak daarna een bord naar een Canadese militaire begraafplaats.

En die plek herkende ik! Daar was ik met Elly geweest tijdens de Twentse Wandel4Daagse een paar jaar geleden, niet tijdens het wandelen maar op een middag. Natuurlijk ga ik nu ook even een kijkje nemen, ik kan het nooit laten om even respect te tonen aan degenen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid! Ik dwaal even tussen de stenen door en zie dat ook hier de lente aanbreekt. Ik schrijf nog een berichtje in het gastenboek en vervolg dan de wandelroute.

Die gaat nog steeds veel door het bos, en soms is er een modderig stukje, maar dat is altijd gemakkelijk te omzeilen. Wel hebben de geasfalteerde fietspaden plaats gemaakt voor zandpaden, gelukkig wel hard zand, ze zijn prima te belopen. Na ca. 5,5 km kom ik bij de eerste (wagen)rust, maar daar staat zo'n lange rij voor de koffie dat ik besluit om maar door te lopen, tenslotte ben ik net een uurtje onderweg, zoveel behoefte heb ik nog niet aan rust!

Na deze rust komen we langzamerhand in het gebied van de Sallandse Heuvelrug en het eerste serieuze klimmetje dient zich aan: we gaan de Holterberg op, waarnaar de tocht is vernoemd. Uiteraard ga ik in een slakkengang naar boven en sta af en toe stil om fotootjes te maken van degenen die achter me lopen, zodat je de hoogte een beetje kunt zien op de foto's, en natuurlijk om uit te hijgen……. Vroeger was ik te trots om daar voor uit te komen, maar tegenwoordig zeg ik maar gewoon dat ik door longproblemen niet in één keer naar boven kan stekkeren!

Maar natuurlijk kom ik toch boven (en dat is het belangrijkste, toch?), waar je een prachtig uitzicht over de omgeving hebt. Het weer werkt ook heel behoorlijk mee, hoewel er geen knetterblauwe lucht is, is het helder en de zon komt er ook aardig doorheen. Kortom, het is heerlijk wandelweer! Op de top staat een soort grote maquette, waarop staat dat we hier op 55 meter boven NAP staan, maar mijn GPS geeft 62 meter aan. Heb ik toch lekker 7 meter meer geklommen…..

We wandelen verder, een heel stuk over de heide en dan een heerlijk lange, gestage afdaling en naar beneden stekkeren kan ik als de beste! Beneden aangekomen zit er bijna 9 kilometer op en ik neem even een bankjesrust om een crackertje te eten. Daarna verlaten we de heide weer en gaan het bos in, waar we wederom een “berg” gaan beklimmen, de Sprengenberg dit keer, via een holle bosweg. En hoewel ik niet zo'n bosliefhebber ben, vind ik dit pad in het zonnetje wel erg mooi.

En dan weer een heel stuk heide (wat zal het hier mooi zijn in augustus, als alles in bloei staat), waarna we de bossen weer in gaan op weg naar de tweede wagenrust, dezelfde als de eerste. Het is nu een stuk rustiger en ik ben binnen de kortste keren voorzien van een kop koffie en maak even een praatje met Rinda en Henk, want ja, zelfs hier tref ik bekenden aan!

En dan op voor de laatste 5 kilometertjes, met nog meer bos (dat ik nu wel een beetje zat begin te worden), maar uiteindelijk ook een weg waarvandaan je mooi uitzicht over de weilanden hebt. Ik kom langs een tuin, waar een paar blote beelden staan en ik zie een fietspad waar je officieel mag zingen! Nou, ik geloof niet dat iemand wil dat ik daar ga fietsen en zingen

Na nog een soort uitkijktoren annex kunstwerk, waar ik natuurlijk even op klim, arriveer ik uiteindelijk weer in het startbureau. Ik meld me af en omdat ik hier voor het eerst ben geweest neem ik ook een herinnering en dan ga ik nog even aan de koffie voor ik de lange reis naar huis weer onderneem. Carola, Aike en Harriette zijn er niet meer, die zijn zelf wandelen en/of pijlen ophalen, maar natuurlijk bedank ik degenen die nog wel achter de tafel zitten voor de leuke tocht, ik heb het echt naar m'n zin gehad en zal best nog wel eens komen.

Onderweg naar huis neem ik inderdaad even een heerlijk broodje tonijnsalade bij La Place, met een beker warme chocomelk met slagroom erbij. Bij Utrecht kom ik heel even in een verkeersopstoppinkje terecht, maar dat duurt maar een paar minuutjes en verder rijd ik filevrij terug naar Rozenburg. Een heel lange autorit geweest voor 20 km wandelen, maar een prima besteding van een toch wel bijzondere dag, want zeg nou zelf: hoe vaak valt schrikkeldag nou op een zaterdag? En met deze wandeltocht heb ik bij Garmin nog een mooie badge verdiend ook: schrikkelsport!

Klik op het plaatje van de schrikkelsportbadge hieronder voor het fotoverslag.

Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!