Het Groene Hart Pad
van Woerden naar IJsselstein

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

En ook vandaag staat in het teken van Het Groene Hart Pad, het plan is om van Woerden verder te wandelen naar IJsselstein. Omdat ze in de middag broeierige warmte en zelfs onweer hebben voorspeld, besluit ik dit keer de reis met het OV 's middags te maken en 's morgens lekker vroeg met de wandeling te beginnen. En dus parkeer ik Kiaatje wederom bij Landgoed Bredius, nu op een plakje waarvan ik gisteren heb gezien dat het 's middags in de schaduw ligt, slim van mij hè!

Het is inderdaad zo heel vroeg nog heerlijk koel, maar het is niet zo'n mooie ochtend als gisteren, geen nevels dit keer. Maar de zon schijnt en de wereld ziet er vrolijk uit, dus mij hoor je verder niet mopperen! Ik maak zo'n beetje dezelfde fotootjes als gisteren, maar als ik bij station Woerden aankom neem ik nu natuurlijk niet de trein, maar pik hier de route op waar ik hem gisteren verlaten heb.

Ik ga onder de spoorlijn door en volg dan een lange weg langs een industrieterrein, waar ik opeens de winkel van De Zwerfkei tegenkom. En ja, dan herken ik opeens de omgeving. Wat verderop verlaat ik de bebouwing en kom aan de grens van het Romeinse Rijk (volgens een infobord van De Limes). Over een lange en smalle asfaltweg wandel ik verder, genietend van de uitzichten op mooie boerderijen en het lentegroene landschap.

Naast het vrolijke geel van de paardenbloemen kruipt nu ook het fluitenkruid uit zijn schulp. Ik kom langs een paar prachtige bloesembomen en dan eindigt deze weg bij een steil bruggetje. Dat hoef ik niet over, ik ga een halfverhard paadje naar links volgen (in het boekje staat “graspad”, maar dat gras is allang weg…….., het boekje is dan ook al errug oud…….) Langs dit pad staat Huis te Linschoten en daar kan ik tussen de spijlen van het hek door een fotootje van maken.

Vrij snel hierna kom ik in Linschoten zelf en daar is het nog een uitgestorven bedoening. Het dorp (of is het een stadje?) is al wel helemaal in oranjestemming, maar koffiehuis “Het Wapen van Linschoten” is helaas nog dicht. Als ik Linschoten weer verlaat kom ik langs een nieuwbouwwijk en daar is een tennisvereniging waar een paar mannen zich in het zweet staan te ballen. Ik ga even kijken of de kantine open is, maar nee, ook die is nog gesloten. Ik kan wel even op het terras zitten en maak een energiereepje soldaat.

Nu volgt er een hele lange asfaltweg naar Montfoort en het begint nu ook met verkeer wat drukker te worden. De onvermijdelijke colonnes racefietsers en motorrijders stuiven voorbij, maar er schijnt ook een tourrit voor oldtimers te zijn, er komen me talloze oude autootjes voorbij, de een nog mooier dan de ander! Helaas is het langs deze weg wel heel erg kaal met begroeiing en ik begin toch wel heel erg hoge nood te krijgen, mijn darmen spelen vandaag behoorlijk op.

Maar dan ben ik in Montfoort, door de mooie IJsselpoort ga ik het stadje binnen, en is het inmiddels 11 uur geworden. Maar jeetje, zelfs om 11 uur is het Oude Raadhuis waar tegenwoordig een restaurantje in zit, nog gesloten! Ik baal eventjes heel stevig, maar gelukkig kan ik een paar honderd meter verderop terecht bij het Kasteel van Montfoort. Officieel zijn ze ook nog niet open, maar ik mag even naar het toilet en daarna verzorgen ze zelfs een kopje koffie voor me! Blij!!!

Na Montfoort kom ik op een heel lange grasdijk/tiendweg te lopen, een houtsnipperpad, dus eigenlijk niks voor een asfaltjunk als ik….. Maar dit pad vind ik toch wel heel erg leuk! Het is hier een stiltegebied en het is ook ècht stil. Ik ben op het hele pad, en dat was toch gauw zo'n 2 à 3 kilometer, niemand tegengekomen, behalve een paar koeien in aangrenzende weilanden. Ik heb hier echt heel erg lopen genieten en best wel veel foto's gemaakt.

Aan het eind van dit pad kom ik bij een Rustpost terecht en daarbij staat een bord dat er nota bene verse appeltaart en bavaroiscake te krijgen is! Verwachtingsvol ga ik naar binnen en ja hoor, daar staat een koelkast vol lekkernijen, appeltaart, cake, maar desgewenst ook appels, koud water en frisdrank. Ik ga voor de bavaroiscake samen met een kopje koffie en ga daar buiten bij een grote picknickbank van zitten genieten. M'n darmen zijn weer tot bedaren gekomen, dus het mag wel van mezelf. Ik laat een geschreven bedankje bij het geldbakje achter en ga verkwikt weer op pad voor de laatste kilometertjes.

Dat blijkt een lang fietspad over de Zuid-IJsseldijk te zijn, dat regelrecht naar IJsselstein voert. In de verte zie je de grote zendmast en de kerk al staan en zoals gewoonlijk schijnen die nooit dichterbij te komen………. Ik kom nog achterlangs de boerderij van een Facebook-vriendin en virtueel wuiven we even naar elkaar, en na een korte stop in de schaduw (het is inmiddels inderdaad erg warm geworden) wandel ik IJsselstein binnen.

Daar onder een viaduct verlaat ik de route om naar de halte Eiteren van de sneltram te gaan, die moet me naar Utrecht brengen, vanwaar ik verder met de trein naar Woerden reis. En zie, alles gaat vlot vandaag, ik moet wel even op de tram wachten, maar die is mooi op tijd en in Utrecht kom ik zowat tegelijkertijd met de trein aan, dus daar kan ik zo inspringen.

In Woerden moet ik natuurlijk weer terug naar Kiaatje en zo wandel ik voor de derde keer dit weekend het stukje over Landgoed Bredius. Dat is met dit weer bepaald geen straf, en nu wandel ik de andere kant op en dan ziet alles er toch weer anders uit. En dan ben ik weer terug, Kiaatje staat vandaag inderdaad heerlijk in de schaduw, dus het is al snel lekker koel in de auto. Zonder oponthoud rijd ik terug naar Rozenburg. Een heerlijk weekend op het Groene Hart Pad zit er weer op!

Klik op het plaatje hieronder voor het fotoverslag.

Vergeet mijn gastenboek niet!