Het Grebbeliniepad
van Leusden naar Spakenburg

Dag 5 26 km Van Leusden naar Baarn		Dag 6 14 km Van Baarn naar Spakenburg
groter formaat		groter formaat

Klik op de plaatjes om de routes in Google Earth te bekijken

Dag 5, van Leusden naar Baarn

Eigenlijk stond m'n derde tweedaagse tripje op het Grebbeliniepad gepland op 16 en 17 mei, maar dat was net in de periode dat Bram zo ziek was. Ik heb toen het hotel gecanceld en een volgende mooie gelegenheid afgewacht. En voor deze week werd er opeens voor woensdag en donderdag mooi weer voorspeld, niet al te heet en toch vrij veel zon! Het hotel had nog kamers vrij en zo was ik al snel besloten: 31 mei en 1 juni zou ik weer verder wandelen op dit pad.

Toen ik mijn route-indeling nog eens bekeek, bleek mijn overnachting dit keer niet mooi in het midden van de route te liggen. De eerste dag zou naar schatting 26 km worden en de tweede dag maar 14! Maar ja, een andere mogelijkheid tot overnachten was er niet, dus dit zou het toch moeten worden. Wel besloot ik nu om op 31 mei maar weer heel vroeg van huis te vertrekken om ook lekker vroeg te kunnen starten.

Op Google Maps had ik al uitgezocht waar ik Kiaatje aan de finish in Spakenburg kon parkeren. Vanaf daar kon ik met twee bussen naar Leusden, waar ik vorige keer was geëindigd. Als ik om zes uur van huis vertrok zou het moeten lukken om rond 9 uur van start te gaan. En dat is allemaal gelopen zoals gepland. Ik heb een heel kleine vertraging gehad bij Moordrecht, voor de rest reed ik zoals verwacht voor de files uit en ook beide bussen waren mooi op tijd. Exact 9 uur stapte ik op de Middenweg in Leusden uit de bus, prima uitgekiend dus, al zeg ik het zelf!

Het was heerlijk weer, 's morgens vroeg scheen de zon volop, en na enig wikken en wegen besloot ik alleen m'n heel dunne “hardloopjasje” mee te nemen. Alleen voor de ochtendkilte, het weegt niks en daarna kan het gemakkelijk in de rugzak. Heerlijk in het zonnetje wandel ik bijna een kilometer vanaf de bushalte naar het punt waar ik verleden keer geëindigd ben met dat prachtige rondje over de Aschatterkeerkade. Nu ga ik via een “zandzakkentrap” de Liniedijk weer op.

Het eerste stukje is dat een harde zanderige dijk, onder hoge bomen door en al gauw zie ik ook de eerste bunkers alweer staan. Maar de dijk duurt dit keer niet zo lang en al gauw ga ik de dijk af, nog in Leusden en wandel door een klein natuurgebiedje, de Pleisterplaats. Dat gaat over in het Mosselpad, waar ik eigenlijk een bospaadje evenwijdig moet lopen, Maar dat is zo overwoekerd met brandnetels dat ik toch maar voor het fietspad kies! Hierdoor mis ik waarschijnlijk een bunker, maar kom wel langs de mooie boerderij De Mossel, waarnaar het pad is vernoemd.

Niet veel verder steek ik wat wegen over, ik ga er eentje onderdoor en de snelweg kruis ik bovenlangs en dan passeer ik opeens de stadsgrens van Amersfoort al! Maar ik ben nog lang niet in het centrum, de route loopt door het Park Beekdal en daar kom ik langs de Heiligenbergerbeek te lopen. Ik heb er inmiddels zo'n 6,5 km op zitten en als ik in het park een mooi bankje tegenkom besluit ik tot een korte bankjesrust.

En dan opeens ben ik het park uit en daar doemt aan de overkant van de weg de mooie Monnikendam op. Een waterpoort waardoor het water van de Heiligenbergerbeek Amersfoort binnen stroomt. Ik moet de drukke weg oversteken bij verkeerslichten en moet een beetje lachen om de poppetjes, hier moet je niet wachten op het groene mannetje, maar op het groene vrouwtje! Aan de overkant gaat de route over de Monnikendam heen en zie ik in de verte de “Lange Jan” al staan.

Nu gaat de route dan wel de stad in en zodra ik een beetje in het centrum ben, ga ik een bakkie koffie doen op een gezellig uitziend terrasje “Buuf in de Serre” genaamd. Tot mijn verrassing blijkt deze serre bij een oud klooster te horen, Mariënhof, en dat is op een werkelijk schitterende manier verbouwd. Ik mag vrijuit ronddwalen door het klooster en ik bewonder de wijze waarop de oude sfeer in een modern jasje is gevangen. Zelfs de “dikke dames” schilderijen passen daar wonderwel uitstekend bij!

Na deze onderbreking gaat het verder door de oude binnenstad van Amersfoort, ik wandel zo'n beetje de hele Zuidsingel af, kom door het schilderachtige Muurhuizen en eindig uiteindelijk bij museum Flehite, waar ook de eerste etappe van vandaag (etappe 10) eindigt. Etappe 11 brengt me zo'n beetje direct bij de prachtige Koppelpoort, waar de Heiligenbergerbeek als de Eem de stad weer verlaat, en ik ook, maar niet na de nodige foto's van deze poort te hebben genomen natuurlijk!

Langs de Eemhaven, waar weinig boten liggen, beland ik op de Hooglandsedijk. Dit is het laatste stukje Liniedijk dat nog is overgebleven in Amersfoort. Evenwijdig met de dijk loopt een leuk vlonderpad en dit is zowaar prima begaanbaar en waar ik dus daarnet een brandnetelpad moest afblazen heb ik hier met veel plezier het vlonderpad gelopen!

Deze Hooglandsedijk eindigt bij het Werk aan de Glashut, een verdedigingswerk bestaande uit een aarden wal in de vorm van een hoornwerk. Vanaf een afstandje zie je de contouren duidelijk, er staat ook een bunker op, maar verder is het terrein afgesloten. De loop van het Grebbeliniepad is hier trouwens gewijzigd, er is een nieuw fietspad langs de Eem en langs een groot aantal bunkers gekomen, de route is nu over dit fietspad gemarkeerd in plaats van door het binnenland. Op advies van Piet Jansens die dit stuk al eerder liep, volg ik de nieuwe route.

En dat is inderdaad een prachtig stuk, heerlijk langs het water met vrij uitzicht alle kanten op. De strakblauwe hemel van vanmorgen vroeg heeft inmiddels plaats gemaakt voor een impsante wolkenlucht, dat geeft een super-Hollandse sfeer aan dit landschap! Langs het fietspad staat het werkelijk vol met bunkers (kazematten), ik heb ze maar niet allemaal op de foto gezet, dat werd een beetje veel van het goede.

Bij een fietsersbrug steek ik het water over, de route is hier weer gelijk met de oude route en aan de overkant kom ik langs een kunstwerk met uitleg en spreuken over de polders hier. Een eindje verderop bereik ik het eind van deze 11e etappe, bij een aanlegplaats van het fiets-boot-lijntje dat hier vaart. Er staan een paar bankjes, dus ik las weer even een bankjesrust in en geniet even van Wickietje. Ook smeer ik me even in met wat zonnebrandcrème, ondanks de wolken heeft de zon toch veel kracht!

Dan ga ik verder met etappe 12, die me eigenlijk linea recta naar Baarn brengt over de Hilhorsterweg. Links van me loopt de spoorlijn en rechts van me heb ik uitzicht over de weilanden tot aan de Eem. Ik passeer de Kleine Melm een (niet meer in gebruik zijnd) veerhuis annex herberg uit 1681 en de Grote Melm, een oude aanlegplaats aan de Eem. Dan kom ik uit bij de bebouwing van Baarn, maar na een paar straatjes volgt de route weer een wijde boog buiten Baarn om.

Ik kom weer langs de Eem te lopen en uiteindelijk bereik ik restaurant Eemlust, het eindpunt van etappe 12 en ook mijn eindpunt voor vandaag. Maar ik moet nog wel bijna twee kilometer naar m'n hotel lopen, dus ik neem in Eemlust nog even een lekker bakkie koffie met een punt frambozenkwark. Die smaakte hemels! Dan wandel ik definitief Baarn in en stuit direct op een paar pijlen van de SGWB: als ik wil kan ik vanavond nog meedoen met de Avond4Daagse.

Maar ik vind dat ik wel genoeg gewandeld heb vandaag, ik loop het gezellige centrum van Baarn door en vind zonder problemen mijn hotel. De kamer die ik heb is vrij krap, maar tot m'n verrassing heb ik wel een ligbad. Wat heerlijk om na zo'n lange, warme dag in zo'n bad rond te dobberen, ik voel de vermoeidheid zó uit m'n benen wegtrekken! Na het bad geniet ik in het (Italiaanse) restaurant van het hotel van een heerlijke maaltijd, met als toetje een ijsje en een Latte Macchiato.

Ik maak nog een klein ommetje rond het hotel, kijk naar GTST en ga niet al te laat naar bed, het is vandaag een lange dag geweest en eerlijk gezegd ben ik best moe. 26 kilometer is tot nu toe wel de langste etappe van dit pad geweest, en dat met een toch iets zwaardere rugzak dan normaal! Maar wel lekker dat ik nu morgen, als het warmer wordt dan vandaag, een kortere etappe heb!

Dag 6 van Baarn naar Spakenburg

Ik heb lekker geslapen, ben wel een paar keer wakker geweest, maar viel iedere keer weer snel terug in slaap. Ik ben wel vroeger wakker dan ik verwacht had en hoewel ik ontbijt zo tussen 07.30 en 08.00 heb afgesproken, daal ik toch al om 10 over 7 de trap af naar de ontbijtzaal. Tenslotte wordt er vanaf 7 uur ontbijt geserveerd. En het is inderdaad geen enkel probleem dat ik wat eerder ben en al gauw heb ik een kop koffie en geniet ik van een uitgebreid ontbijt.

Ik pak de laatste spulletjes in m'n rugzak, reken het hotel af en stap de nog koele ochtend in. Vandaag heb ik m'n jasje helemaal niet aangetrokken, dat zit gelijk al in m'n rugzak. Ben toch wel erg blij dat ik alleen dat dunne ding heb meegenomen, ieder onsje gewicht op m'n rug scheelt! Ik loop dezelfde weg van gisteren terug, weer door het winkelstraatje en over het plein met de kerk en het paardenbeeld en na nog een straatje verlaat ik Baarn en ben weer bij restaurant Eemlust.

Hier pik ik de route van het Grebbeliniepad weer op en al snel ga ik onder de snelweg door. Aan de andere kant moet ik een hoge trap op (dat valt niet mee zo vlak na het ontbijt) en via een fietspad naast de snelweg steek ik de Eem over. Aan de andere kant daal ik weer af en ga daar de Eem verder volgen. Ze zijn langs de Eem met dijkverzwaring bezig, inmiddels met de afrondende werkzaamheden. Maar de grote hopen omgeploegde aarde maken zo hier en daar dat de plaatjes wat minder mooi zijn!

Na een paar kilometer kom ik bij Eembrugge, een piepklein gehuchtje dat vreemd genoeg in 1300 wel stadsrechten heeft gekregen. Daar komt een enorm groot binnenschip aanvaren, geladen met grind en zand en ik vraag me af of dat grote schip echt door die kleine brug moet. Samen met een visser die daar z'n stekkie heeft, sla ik het schouwspel gade. Dit is het betere stuurmanswerk, het is passen en meten en het schip moet een paar maal heen en weer, maar dan vaart hij er toch doorheen!

Ik zorg dat ik gauw de weg ben overgestoken voor de brug weer naar beneden gaat, want aan weerzijden staat een enorme rij auto's. Als ik daar op moet wachten…….. Maar ik haal het met gemak en volg aan de overkant verder de Eem. Ik word een graspad op gestuurd en hoop dat er geen brandnetels staan. Nou, die staan er inderdaad niet, maar het lopen in het hoge gras (het komt soms tot m'n heupen) is niet echt iets wat ik leuk vind. Ik tel de meters tot ik weer gewoon bij de weg ben.

Daar aangekomen blijkt dat het fietspad boven op de dijk nog niet helemaal af is, het is een gruispad, maar op zich wel goed te belopen. Ik blijf dus boven op de dijk en geniet van het uitzicht over het water. Wel worden m'n schoenen hier enorm vies. In het gras waren ze nat geworden (m'n sokken ook trouwens) en nu plakt al dat gruis en zand op m'n schoenen. Wat verderop zijn ze nog druk op het pad bezig en ik besluit om maar een stukje over de weg te gaan.

Best wel weer lekker hoor, om op asfalt te lopen en ook hier heb ik prachtig uitzicht. Ik zie zelfs heel in de verte bij een kleine kudde koeien een lepelaar staan en hoewel m'n camera zo'n afstand eigenlijk niet aan kan, lukt het me toch om een paar redelijke plaatjes te maken. Ietsjes verderop kom ik het dorpje Eemdijk binnen en hier is het einde van de 13e etappe. Van het Rondje Spakenburg dat ik hier een paar maal liep, weet ik dat hier een restaurantje zit en ik hoop dat het al open is.

En zowaar, het geluk is met mij, “Ootje Eppie” is open en ik kan dus op het terras van een heerlijk kopje koffie genieten. Vanaf hier hoef ik nog maar 5 à 6 kilometer en dan zit het Grebbeliniepad erop. De weg volgend door het dorpje kom ik langs de veerpont Eemdijk-Eemnes, met het Rondje Spakenburg ben ik hier wel eens overgevaren, en iets verderop langs een grote hooiberg met Bunschoter kap.

Op dit laatste stuk zijn er niet zo veel wetenswaardigheden over de Grebbelinie meer, het boekje vertelt meer over het natuurgebied waar deze weg/dijk doorheen loopt, het nationaal Landschap Arkenheem-Eemland. Af en toe klim ik op de dijk om te kijken of ik aan de andere kant verder kan, maar ze zijn nog steeds met het pad bezig. Ik kan al wel de contouren zien hoe het gaat lopen. Misschien moet ik het pad over een aantal jaren nog eens lopen, en dan andersom wellicht.

Dan kom ik bij weer een bekend plekjevan het Rondje: de Palendijk. Dit is een dijkversterking uit vroeger eeuwen. Vroeger lagen overal langs de Zuiderzee palendijken, maar ze zijn ten onder gegaan door paalworm. Hier is echter zo'n palendijk zo natuurgetrouw mogelijk nagebouwd en met grote informatieborden wordt de geschiedenis verteld. Ik ben nog nooit tot het puntje van de dijk gelopen, dat doe ik nu wel en op het uiterste puntje staat een bankjes en las ik de laatste bankjesrust van dit pad in.

Ik geniet van dit wondermooie plekje en drink m'n laatste Wickietje op. Ook smeer ik me nog even in, want de zon brandt al stevig. Blijkbaar vinden muggen en ander vliegend gespuis m'n zonnebrandcrème heerlijk, want binnen de kortste keren word ik zowat opgevreten! Ik vlucht dus gauw de palendijk af en vervolg m'n weg over de gewone dijk. Dat is nog een lang, warm stuk rechtdoor (tegen de zon in, een terugblik is veel mooier voor de foto!) en dan ben ik bij het plaatsnaambord Bunschoten-Spakenburg.

Nog een paar honderd meter en dan arriveer ik bij Museum Spakenburg, waar de finish van het pad is. In Ochten heb ik tevergeefs gezocht naar een informatie- en/of startbord van het pad, maar hier hangt er gelukkig wel één. Het is wel een verouderd bord, want op de plattegrond die er op staat begint het pad nog in Rhenen, terwijl dat tegenwoordig in Ochten is. Maar een kniesoor die daar op let en ik maak een trotse selfie, met het bord op de achtergrond.

Dan op jacht naar het laatste stempeltje voor m'n wandelboekje, ik had gehoopt dat ze in het museum iets zouden hebben, maar nee hoor. Dan maar naar het VVV dat er recht tegenover ligt en daar een stempeltje gehaald, met een ansichtkaart om in te plakken. En ik heb nog twee vingerhoedjes voor m'n verzameling gekocht. Iets verderop strijk ik op het terras van een ijssalon neer en trakteer mezelf op twee bolletjes ijs, vanille met advocaat en een dot slagroom erop. Ziezo, dat smaakt na dat laatste warme stuk wandelen!

Natuurlijk maak ik een rondje door het oude Spakenburg, de haven daar geeft me altijd het gevoel alsof ik in de tijd van de Onedin-line rondloop, en als ik terugkom besluit ik om ook maar even het museum te gaan bekijken, tenslotte heb ik niet voor niks een museumkaart aangeschaft! Het is een mooi, kleinschalig museum met leuke geschiedkundige weetjes, waarvoor ik zelfs even in de schoolbanken plaatsneem…….

Dat is wel het voordeel van die korte laatste dag: dat ik daar allemaal ruimschoots de tijd voor heb! Na nog een allerlaatste kopje koffie zoek ik Kiaatje weer op die zowaar heerlijk in de schaduw staat en zonder al te veel files (alleen op de A15 stokte het even) ben ik rond 17.30 weer thuis. Net op tijd om een feestmaal voor Brammeke te maken, want die is jarig vandaag, hij wordt 15!

Ik heb het een schitterend pad gevonden, het is een prima mix tussen verharde en onverharde wegen, de geschiedenis is heel erg interessant en het was met het openbaar vervoer ook goed te doen. Ik ben blij dat ik voor korte etappes heb gekozen, want zoals altijd kost het lopen van dit soort paden met alles wat je wilt bekijken, meer tijd dan een gewone wandeltocht. Kortom, wat mij betreft is dit pad een aanrader, en last but not least: Bauke, bedankt voor het boekje!

Klik op de plaatjes hieronder voor de foto's van dag 5 en dag 6.

Dag 5		Dag 6

Klik hier voor het verslag van dag 1 en dag 2.
Klik hier voor het verslag van dag 3 en dag 4.

Vergeet mijn gastenboek niet!