Tot de ontginning in de tiende eeuw was het gebied rond Thorn heel moerassig. Aan de rand van dit moeras liep de Romeinse heirbaan van Maastricht naar Nijmegen . Omstreeks 990 werd op een hoogte, dichtbij de Maas, door graaf Ansfried een stift , klooster voor benedictaressen gesticht, de Abdij van Thorn . Dat klooster groeide uit tot een wereldlijk stift (een klooster voor adellijke dames, de stiftdames) en een vorstendom, het Abdijvorstendom Thorn . Het staatje had een eigen rechtspraak en sloeg een eigen munt. In 1794 kwam hieraan met de komst van de Fransen een einde. Onder de Fransen kreeg Thorn zwaar te lijden. Toen kreeg Thorn ook zijn kenmerkende witte kleur. Nadat de adellijke dames gevlucht waren, voerden de Fransen een belasting in op basis van de omvang van de ramen. De arme bevolking, vaak wonend in grote panden, die voorheen hadden toebehoord aan rijke lieden, kon deze niet opbrengen. Om de hoogte van de belastingaanslag te beperken, metselde men de ramen dicht. Met het doel deze bouwsporen (“littekens van de armoede”) te verbergen, werden de huizen wit gekalkt. Door die witte huisjes en de rust van het dorpje werd Thorn al gauw geliefd bij kunstenaars en toeristen. In 1973 kreeg de oude kern van Thorn nationale erkenning en werd het aangewezen tot beschermd stadsgezicht.

Na op deze manier genoten te hebben van m'n eerste stadswandeling, ben ik op een terrasje een ijsje gaan eten en heb wat winkeltjes bekeken, vooral een soort uitdragerswinkeltje was een genot om in rond te lopen! Ik zag nog ergens leuke theelepeltjes en zo is ook deze verzameling weer een stukje gegroeid.