Thorn, het witte stadje
Klik op het plaatje voor een uitvergroting
Mijn eerste vrij-reizen dag heb ik besteed voor het Krijtlandpad, maar ik had nog een ander kortingskaartje liggen en ik besloot op 3 augustus m'n stadwandelingenserie te beginnen met een rondwandelingetje door Thorn, het witte stadje. De reis ernaartoe was een enorme reis, auto, metro, trein, twee maal overstappen en tot slot nog een bus. Maar na 4 uur was ik dan toch in Thorn!
De rondwandeling zelf was natuurlijk een fluitje van een cent. Met veel pijn en moeite heb ik er iets meer dan 5 km van kunnen maken. De reden dat ik niet vroeger op pad ben gegaan en een langere tocht heb uitgestippeld is dat het gisteren de verjaardag van m'n moeder was en ik dus laat naar bed gegaan ben.
Ook de geschiedenis van Thorn is best
interessant, hieronder even heel in het kort.
Tot de ontginning in de tiende eeuw was het gebied rond Thorn heel moerassig. Aan de rand van dit moeras liep de Romeinse heirbaan van Maastricht naar Nijmegen . Omstreeks 990 werd op een hoogte, dichtbij de Maas, door graaf Ansfried een stift , klooster voor benedictaressen gesticht, de Abdij van Thorn . Dat klooster groeide uit tot een wereldlijk stift (een klooster voor adellijke dames, de stiftdames) en een vorstendom, het Abdijvorstendom Thorn . Het staatje had een eigen rechtspraak en sloeg een eigen munt. In 1794 kwam hieraan met de komst van de Fransen een einde. Onder de Fransen kreeg Thorn zwaar te lijden. Toen kreeg Thorn ook zijn kenmerkende witte kleur. Nadat de adellijke dames gevlucht waren, voerden de Fransen een belasting in op basis van de omvang van de ramen. De arme bevolking, vaak wonend in grote panden, die voorheen hadden toebehoord aan rijke lieden, kon deze niet opbrengen. Om de hoogte van de belastingaanslag te beperken, metselde men de ramen dicht. Met het doel deze bouwsporen (littekens van de armoede) te verbergen, werden de huizen wit gekalkt. Door die witte huisjes en de rust van het dorpje werd Thorn al gauw geliefd bij kunstenaars en toeristen. In 1973 kreeg de oude kern van Thorn nationale erkenning en werd het aangewezen tot beschermd stadsgezicht. |
Ook heb ik uitgebreid de kerk (de Sint-Michaëlkerk of Stiftskerk) bewonderd, waarbij het me opviel dat je eigenlijk overal in en op mocht. Vaak zijn gedeelten van een kerk afgeschermd met touwen, maar hier was dat maar op een paar plekken het geval. Zo was er bijvoorbeeld een ruimte waar duidelijk stond dat die bestemd was voor gebed en niet voor toeristen
Nou, en toen maar weer de lange reis naar huis aangevangen. Gelukkig reed alles op tijd en net toen ik in de trein zat, barstte het beloofde noodweer los. Mooie donkere luchten en tegen de ramen kletterende regen, ik was blij dat ik binnen zat Rond half tien was ik weer thuis en zo heb ik ca. 7,5 uur gereisd om 3,5 uur te kunnen wandelen. Beetje van de gekke natuurlijk, maar och ik heb een geweldig leuke dag gehad. Volgende keer naar het noorden van het land!
Klik op het plaatje hieronder voor de foto's.
Vergeet mijn gastenboek niet!