Afscheid van de Dodentocht

Al heel vroeg had ik me ingeschreven voor de 40ste editie van de Dodentocht. Nummer 743 had ik. Waarom? Ik had verleden jaar immers gezegd dat het mijn laatste was! Maar ja, ik vond het toch wel erg leuk om tijdens de 40ste editie mijn 4tje te halen. Alleen om die reden had ik weer ingeschreven.

De dagen voor de tocht werd er verschrikkelijk heet weer voorspeld in België, precies de zaterdag van de DoTo. Temperaturen van 29 à 30 graden werden genoemd en de moed zakte me in de schoenen. In Delft kreeg ik al pijn op m'n borst tijdens 25 km in de warmte, hoe moest dat met 100 km gaan? Ik vreesde het ergste.

Maar ja, thuis blijven was geen optie, ik had met Henk en Peter afgesproken en we hadden zelfs na afloop een hotelletje geboekt. Ik zou dus sowieso naar Bornem afreizen, maar of ik zou starten zou ik af laten hangen van de omstandigheden.

In Bornem was het zoals altijd druk en gezellig, we meldden ons aan en streken bij een stel andere W4W'ers op een terrasje neer om de resterende uren vol te maken.

De DoTo-shop werd met een bezoekje vereerd en we pakten onze rugzakken in met het aller-noodzakelijkste, en dat was voornamelijk drinken. Jassen en paraplu's werden in bewaring gegeven bij JohnnyWalker, die logeerde in een appartementje op het startplein.

Er arriveerden meer en meer bekenden en het was supergezellig, maar de twijfel over deze DoTo liet me toch niet los. Het was nu al warm, hoe zou dat morgen zijn? Maar ja, ik was er nu eenmaal, dus ben ik toch naar de start gegaan en daar in de grote massa beland.

En die drukte overviel me op een verschrikkelijke manier. Er waren inderdaad veel meer deelnemers dan verleden jaar en in 2007 (bijna 11.000). Het eerste half uur had ik op die drukte gerekend, maar ook daarna vond ik het wandelen een crime, het blééf druk. Ik werd een paar keer op m'n hielen getrapt en als ik zelf even wilde inhalen, moest dat door de donkere berm. Het was een mooi parcours langs de Schelde, maar ik heb er niks van gezien, zo moest ik me concentreren op waar ik liep.

Na een uur was ik het zat, m'n humeur zakte onder het vriespunt (als enige die nacht) en de twijfels die ik al had werden groter en groter: ging ik hier nog ruim 90 kilometer mee door? In de drukte? In de hitte? En wat als ik in de loop van de warme dag uit zou vallen? Wachten in de warmte op een bezembus? Dat kan lang duren want er zijn traditiegetrouw heel veel uitvallers tijdens de DoTo.

Mijn besluit viel: ik zou er mee stoppen. En wel nu direct al. Liever vrijwillig uitgestapt dan morgen gesloopt alsnog langs de zijlijn te belanden. En dus zat de DoTo er voor mij na 15 kilometer, als je voor de tweede keer in Bornem komt, op. Voorgoed.

De rest van de nacht heb ik langs het parcours gereden (ja, ik had nu immers m'n eigen auto bij de hand!) en heb af en toe samen met Henk en Peter in een rust gezeten. Ook belandde ik toevallig een keer bij de vertroetelpost van Sunny en Bart.

In de loop van de ochtend ben ik terug naar Bornem gegaan en heb daar het dorpje een beetje rondgewandeld en heb voor publiek voor uitgeputte finishers gespeeld. Mensenkinderen, wat was het heet en wat was ik blij met m'n beslissing om niet verder te gaan! Ik had het deze dag niet gered, denk ik, en ik heb grote bewondering voor iedereen die het wel kan!

Henk en Peter waren rond kwart voor 4 binnen en na een paar grote pilzen zijn we afgereisd naar ons hotel in Puurs, hebben daar lekker gegeten en heerlijk geslapen. De volgende dag een prima ontbijtje en een voorspoedige rit terug naar huis.

Ik heb er geen hartzeer van dat ik gestopt ben, eigenlijk had ik veel beter al van tevoren kunnen besluiten om niet te starten. Maar toch is het goed dat ik die 15 km gedaan heb, want ik heb weer eens gemerkt dat ik er echt helemaal niet (meer) tegen kan om in zo'n grote mensenmassa te lopen. Ik word er kribbig en chagrijnig van, zodat het voor mezelf en voor de mensen om me heen helemaal niet leuk is dat ik meedoe aan dit soort evenementen.

En mèt deze DoTo heb ik ook m'n plannen voor een herintrede in de (ook heel erg drukke) Nijmeegse 4Daagse definitief uit m'n hoofd gezet. Op mijn prikbord hangen 13 4Daagse medailles en 3 DoTo lintjes. En daar blijft het bij, ik ben er tevreden mee!

O ja, dat 4tje op de 40ste editie zou toch niet gelukt zijn: ze zijn van het nummertjessysteem afgestapt, iedereen kreeg een pin met alleen het jaartal en "40" er op. Boel boze mensen!

Tot volgende keer en groetjes van Wandelbeer!

Vergeet mijn gastenboek niet!