De Krekenwandeltocht

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

In augustus is er in Nederland niet zoveel aanbod van wandeltochten en ik was dan ook aangenaam verrast toen ik in het LWP een hele "nieuweling" zag staan. De Krekenwandeltocht in Ouwerkerk (Zeeland). Mijn interesse was helemaal gewekt toen ik zag dat de start in het Watersnoodmuseum zou zijn. Ik was al tijden van plan daar eens te gaan kijken en nu kon ik dat mooi combineren.

Het ingeven van de straatnaam in BramBram was al apart: Weg van de Buitenlandse Pers. Ik kan me indenken dat zo'n naam inderdaad tijdens de ramp is ontstaan en later officieel is gemaakt. In ieder geval wist BramBram hem te vinden en ik genoot alweer van de omgeving: polder zover je kunt kijken!

De start was bij de uitgang van het museum, waar het winkeltje is gevestigd en toen ik binnenkwam, kwam er direct een meneer naar me toe, die zag dat ik een GPS in m'n handen had. Of hij de route er even voor me in zou zetten. Tjonge, dat heb ik nog nooit meegemaakt! En ja hoor, terwijl ik m'n inschrijfformuliertje aan het invullen was lag Klein Duimpje aan het infuus en werd volgepompt met waypointjes.

Andere mensen vroegen of de tocht gepijld was en dat bleek niet het geval te zijn. Ook de routebeschrijving leek niet echt op een "normale" routebeschrijving, zodat ik de indruk kreeg dat het niet echt een georganiseerde tocht was, maar dat er routes uitgedeeld werden die normaal bij het museum te krijgen (of te kopen) zijn. Ik besloot dus maar direct om er een sightseeing dagje van te maken en me niet te ergeren aan de organisatie.

Overigens ging het volgen van de route perfect, bij de beschrijving zat een kaartje van de route en in de dorpjes waar we doorheen kwamen zat er zelfs een deelvergroting van die kaart in. Samen met de waypoints in Klein Duimpje ging het prima.

's Morgens was het nog wat bewolkt, maar toen we langs het water van de Oosterschelde liepen piepte de zon door de wolken heen en zorgde met schitterende zonnestralen voor een prachtig zilveren gloed op het water.

Natuurlijk was het een onvervalst polderparcours, met heerlijk lange asfaltwegen en uitzicht rondom op dorpjes en kerktorens. Op de routebeschrijving stond veel informatie over de watersnoodramp en de Deltawerken, zo ben ik bijvoorbeeld op diverse kerkhoven geweest waar monumenten ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de ramp stonden.

Zo ook in het gehucht Capelle, daar stond een marmeren zuil op een verder nogal troosteloos kerkhofje. Er stonden namen van 5 mensen uit één gezin, met de geboortedatum erachter. Als laatste uit dat gezin stond er "Kindje van der Straten", geboren 1 februari 1953 …

Wat een drama moet dat daar geweest zijn die nacht. Kindje zo nieuw op de wereld dat nog niemand zijn naam weet. En waar een heel gezin blij had moeten zijn met de geboorte van een nieuwe wereldburger, wordt een heel gezin weggevaagd door het water. Ik kreeg er tranen van in m'n ogen …

Op ca. 10 km zou er een rust zitten in het dorpje Oosterland, maar helaas was het café gesloten. En de cafébaas was niet te vermurwen: hij ging pas om 2 uur open, ook al stonden er 100 mensen voor de deur. Inmiddels was het mooi weer geworden en samen met twee medewandelaars heb ik op een bakje even een eigen rust ingelast. Maar ja, ik had geen koffie bij me natuurlijk.

Een uurtje later kwamen we door Ouwerkerk en daar leidde de route ons door de Noorsestraat. Die is zo genoemd omdat daar huizen staan die na de ramp door Noorwegen zijn geschonken. En nou zou ik denken dat die Noren dan gewoon het geld schonken en dat er Nederlandse huizen gebouwd zouden worden, maar nee, er staan echt Noorse houten huizen! Ze zijn ook allemaal naar Noorse plaatsen genoemd.

De rust in Ouwerkerk was wel open en daar heb ik heerlijk buiten zitten loungen, met een kop koffie en een appelgebak. Was heerlijk!

Daarna een hele grote lus door de polders naar Capelle en toen langzamerhand weer terug naar de Oosterschelde. Even nog een leuk momentje toen een boer vlak voor me de weg afzette en wat verderop z'n kudde koeien ging halen om te verweiden. Ik kroop maar even onder de afzetting door om aan de goeie kant te staan en heb toen gewacht tot de kudde overstak.

Lachen hoor, die beesten hadden er echt zin in en kwamen in volle galop aanlopen. Ik voelde me alsof ik in Rawhide rondliep, maar ze lieten zich toch keurig langs de afzetting naar het andere weiland brengen. Leuk om even te zien.

Ondertussen begon ik het weer aardig warm te krijgen, dus ik vond het best lekker dat we even een stukje door het bos gingen. Heerlijk, schaduw na al die zonovergoten polders! Na het bos kwamen we weer bij het water en zagen we het museum al liggen. Maar we moesten nog een aardig stuk buitenom langs het water om met een grote boog terug bij het museum te komen.

Deelnemers aan de tocht mochten voor half geld (€ 3) het museum in en natuurlijk heb ik dat even gedaan. Het museum is gevestigd in 4 grote caissons en in iedere caisson wordt een ander stukje belicht. Zo is er de ramp zelf, het verhaal van de slachtoffers, de Deltawerken en een blik in de toekomst. Ik vind het echt de moeite waard, kan iedereen een bezoekje aanbevelen. In het museum heb ik ook nog een bakkie gedaan alvorens naar huis terug te keren.

Al met al heb ik een heerlijke dag gehad, maar qua organisatie is deze tocht niet veel waard. Zo was er na afloop niemand meer te bekennen, je kon je boekje laten stempelen in het museumwinkeltje, maar je kon nergens terecht voor klachten, complimentjes en adviezen. Ook de communicatie met de eerste rust zou beter moeten natuurlijk. Wel jammer want ik denk dat er van deze tocht best iets goeds te maken is!

Tot volgende keer en groetjes van Wandelbeer!

Vergeet mijn gastenboek niet!