Rand 'Opale
Bonningues-lès-Calais

Klik op het plaatje om de route in Google Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van het plaatje

En opeens stond hij daar op het forum: de Rand'Opale in Frankijk! Nieuwsgierig als ik ben, heb ik eventjes op de website gekeken en ik was meteen verkocht! Wat een schitterende foto's van de omgeving daar, een open landschap van kliffen en daarachter de zee. Enig gespeur naar de startplaats en met behulp van routenet uitgerekend hoe ver het rijden was. Hmmm, 325 km, dat is nog best te doen! Zaterdag heen, hotelletje, zondag lopen en 's middags weer terug.

Wilma van het forum had er ook wel oren naar en zij is goed bekend daar in de omgeving. Ik heb dus het zoeken naar een hotel aan haar overgelaten en hoewel het erg druk was daar in dit weekend, lukte het toch om een hotelletje te boeken in Calais, zo'n 10 km van de start.

Om kwart over 10 zaterdagochtend pikte ik Wilma op van Station Maassluis en begonnen we aan de trip naar La Douce France. We besloten via de Liefkenshoektunnel te rijden in verband met verwachte wegwerkzaamheden bij Breda. Op het Hellegatsplein stonden we stil voor de brug die open ging voor een heel klein zeilbootje.

Eenmaal in België hebben we van een koffiestop genoten en er ook gelijk wat bij gegeten. Ik dacht dat ik iets met een bolletje zalmsalade had, bleek het een bolletje filet américain te zijn. Gaf niks, het was toch wel lekker. Wilma nam een gemengde salade en een stokbroodje hebben we gezusterlijk gedeeld. In het winkeltje heb ik nog een Belgisch Berinnetje gekocht Als herinnering aan dit weekend heb ik haar Wilma gedoopt, ze zal het vast wel naar haar zin hebben op de Beereplaats.

In Frankrijk zijn we niet gelijk naar ons hotel gereden, maar zijn voorbij Calais de kust een beetje gaan bekijken. Allereerst zijn we even gaan kijken waar de start morgen is en hebben daar wat foto's gemaakt van een mooi kerkje. Daarna koffie gedronken in een restaurantje tussen de twee kapen (Cap Griz Nez en Cap Blanc Nez) in en ook daar een ieniemienie Frans beertje gekocht, genaamd: Rijk.

Het was trouwens de hele dag al mooi weer, maar nu we hier zaten begon er een mist uit zee op te komen. Gelukkig trok die ook gauw weer weg en zo reden we weer in de stralende zon naar een klein plaatsje aan de kust: Ambleteuse. Hier was Wilma zo bekend dat ze iedere scheef liggen steen herkende (vooral die waar ze bijna de nek over brak ) en ze wist ook te vertellen dat de vloed hier heel verraderlijk vanaf de zijkanten op komt zetten.

Hoezeer ze daarin gelijk had bleek wel toen we al klauterend over de rotsen toch behoorlijk werden ingesloten door het water. Maar we hebben het met droge voeten gehaald en daarna hebben we heerlijk even op het strand over het water zitten turen.

Na een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt voor wat yoghurtjes voor morgen reden we naar Wissant, een klein plaatsje verderop en wilden daar op de boulevard nog wat drinken. Dat is uiteindelijk gelukt, maar pas nadat we het hele dorp door gereden waren op zoek naar een parkeerplaatsje. Tjonge jonge, wat was het daar druk! We kwamen ook groepjes mensen tegen die er overduidelijk als wandelaars uitzagen. Dat belooft wat voor morgen.

Hierna loodste BramBram ons netjes naar het hotel in Calais. Het hotel bleek vlak naast het station te liggen, maar veel treinverkeer was daar niet, we hebben tenminste tijdens ons verblijf niet één keer een trein gehoord. Het bleek dat we niet in het hotel konden eten, dus zijn we Calais ingewandeld en al snel vonden we een leuk restaurantje met een diner-aanbieding voor € 15.

Je kon kiezen uit een voorgerecht + hoofdgerecht + koffie of een hoofdgerecht + dessert + koffie. Wij kozen eensgezind voor de laatste optie en waren blij verrast toen de serveerster al snel terug kwam met een smaakvol opgemaakt bord. “Goh”, dachten we, “wat leuk, we krijgen toch een voorgerechtje!” Ja, mis dus, dit bleek het hoofdgerecht te zijn! Bij ons stopt een mus dit in z'n holle kies. Enfin, we kregen gigantisch de slappe lach en we smeedden snode plannen om na afloop van het diner alsnog de plaatselijke friterie te overvallen.

Gelukkig maakte het dessert (de crèpes) veel goed en vertrokken we toch wel voldaan terug naar het hotel. Na even lekker in de badkamer gepoedeld en geplensd te hebben, doken we in ons mandje. Netjes op tijd, tenslotte moesten we de volgende dag rond kwart over 6 op, we wilden om 7 uur direct ontbijten om rond 8 uur bij de start te zijn.

Hieronder nog wat foto's van de dag van vandaag

En een panoramafotootje

Het opstaan lukte allemaal keurig, het ontbijt was pico bello in orde, we hebben de kamer gecheckt dat we niets per ongeluk hadden laten liggen en iets over half 8 reden we Calais uit richting Bonningues-lès-Calais waar de start zou zijn. Jammer genoeg was het niet zo zonnig als gisteren en spetterde het zelfs zo af en toe.

Bij de start aangekomen werden we door verkeersregelaars naar een parkeerplaatsje gewezen en daar besliste ik om m'n grote camera vanwege het vochtige weer maar in de auto te laten en met m'n kleine cameraatje op pad te gaan. Inmiddels hadden we een sms-je ontvangen van ons Belgische forumlid Bernard en zowaar, tussen al die honderden wandelaars hebben we elkaar nog gevonden ook!

De inschrijving ging vlot, was erg goedkoop (2 eurietjes en dan kreeg je nog koffie en een broodje ook) en we kochten ook allebei een rood petje met Rand'Opale erop. Nog “even” toiletteren (minpuntje in de organisatie: heel weinig WC's terwijl ze toch rond de 4.000 wandelaars verwachtten). Om 10 voor negen gingen we dan op pad voor mijn wandeldebuut in Frankrijk.

Het bleek al gauw dat het een pittig tochtje zou worden, klimmetjes en steile afdalinkjes volgden elkaar op en we liepen ook veel onverhard. Van graspaadjes tot kiezelstenenpaadjes, met af en toe een asfaltweggetje. Het begon ook nog even een beetje harder door te regenen, zodat we zelfs even met poncho hebben gelopen. Een pluutje ging niet, er stond te veel wind.

In het begin klommen we flink en hadden we prachtige uitzichten op de velden, waaronder hele lappen vol met koolzaad, heel felgeel, dus heel erg vrolijk! De 1e rust zou op 6,7 km zijn bij een camping en die lag bij een dorpje (Hervelinghen) in het dal. Daar gingen we dus heerlijk bergafwaarts dwars tussen het bloeiende koolzaad door.

Bij de stempelpost onze kaart af laten stempelen en ook stempeltje gebietst voor in ons wandelboekje. Buiten was het erg druk, maar binnen waren nog een heleboel stoeltjes vrij en dus hebben we even een lekker bakkie gedaan. Uitgerust gingen we dus weer op pad en dat bleek maar goed ook: er stond ons een behoorlijke klim te wachten!

Ik ben niet goed in klimmen, loop altijd direct achter m'n adem aan te hijgen, dus ben ik diverse keren stil blijven staan om het uitzicht te bewonderen. En dat uitzicht was ook echt de moeite waard, eenmaal boven zagen we de zee en het begon ook steeds meer op te klaren. Nog even en we zouden onder een blauwe lucht lopen. We klommen nog een stukje helling op, het pad boog naar rechts en jaaaaaaaa, daar zagen we Engeland liggen! Tjemig, wat lijken die krijtrotsen dichtbij.

Dit vond ik persoonlijk het meest geweldige stukje van de tocht, uitzicht over de kliffen op de zee, de krijtrotsen in de verte, voor je de toren van Cap Blanc Nez, dit zijn de plaatjes zoals ik ze op internet heb gezien. Ik loop te genieten (de foto's die Bernard van me gemaakt heeft laten trouwens zien dat ik de hele dag heb lopen genieten!) en het weer laat zich ook van z'n beste kant zien. M'n liefje wat wil je nog meer?

We dalen weer af naar rust nummer 2 in het dorpje Escalles. Een behoorlijke afdaling en het doet me het ergste vrezen voor de klim die we straks weer zullen moeten maken. Bij de stempelpost is het een beetje dringen, maar wederom is het binnen in het restaurantje erg rustig. Behoefte aan drinken hebben we eigenlijk niet, maar we maken wel gebruik van de gelegenheid om even naar de WC te gaan.

Als we weer buiten komen zien we de wandelaars voor ons heel hoog op de kliffen lopen. We denken nog eventjes dat daar alleen de 40 en 32 lopen, maar nee hoor, ook wij moeten er aan geloven. Via een hele lange gestage klim, met op het eind een heel venijnig stukje komen we boven op Mont Hubert aan. Wat een schitterend uitzicht weer hier!

We volgen weer een gruis-kiezelpaadje evenwijdig met de zee en we gaan zowaar ook een stukje door het bos. Het parcours is hier vol met plassen, dus een beetje oppassen dat we niet uitglijden. Maar ook deze hindernis wordt overwonnen en even verderop gaan we met een hele lange afdaling landinwaarts naar de volgende rust bij een boerderij.

Hier zitten we echt midden tussen de koeien, die het denk ik maar niks vinden, al die mensen. Ze barsten tenminste om de haverklap in een oorverdovend geloei uit. Op een paar strobalen genieten we hier van een hapje en een drankje en natuurlijk maken we volop foto's. Jammer dat er geen geur op foto's zit …

Op naar de laatste rust in Peuplingues, dat zit maar een klein eindje verderop. Natuurlijk weer de inmiddels bekende klim direct na de rust en dan lopen we weer heerlijk door de weilanden naar het dorp. Direct als we binnenkomen herkennen Wilma en ik het spuugroze cafeetje: dat hebben we gisteren ook al gezien!

Bij de stempelpost is het weer behoorlijk druk, hier zitten ook de 15km-lopers er weer bij en we vinden nog een plekje op een randje bij een vijvertje. We bekijken de plaatselijke kerk nog even, mooi gebrandschilderde ramen hebben ze daar en Wilma en Bernard branden en kaarsje. Ik niet natuurlijk, heidens als ik ben …

En dan de laatste loodjes en die wegen net als in Nederland best zwaar. Ik begin toch wel te voelen dat we veel geklommen en gedaald hebben plus dat ik in m'n linkerbeen een verrekte spier heb van die klauterpartijen gisteren op het rotsige strand. De zon is ook weer achter de wolken verdwenen, maar gelukkig blijft het parcours wel mooi. Vlak voor het eind lopen we zelfs op een heel smal grasrandje langs de weilanden, wel oppassen dat je er niet afzwikt, want de randen zijn behoorlijk hoog!

En dan zijn we terug bij het startbureau, waar Bernard direct een paar enorme porties friet bestelt. Binnen genieten we van de frietjes, een drankje erbij en we fotograferen het bord met het aantal deelnemers, 4007 vandaag, verleden jaar waren er meer en eigenlijk hadden ze gehoopt dat ze dit jaar (de 10e editie) een record van 5000 zouden hebben. Ik denk dat het mindere weer van deze ochtend wel debet zal zijn aan de lagere opkomst dan verwacht.

We melden ons af en krijgen een mooi diploma, ondertekend door de president himself (nou ja … per order …). Medailles of zo daar doen ze niet aan, wel kunnen we een sticker kopen voor in onze wandelboekjes en dat doen we natuurlijk.

Terwijl ik daar zo in de hal sta, hoor ik opeens "Danyell?" naast me klinken en ja hoor, zelfs hier een bekende: Forumlid Steven heeft vandaag ook de 25 km gelopen. We wisten wel dat hij zou gaan, maar hij kwam met een bus en zou later starten. Hij was eerder binnen dan wij en kwam dus niet in aanmerking voor de rode lantaren van het forum, die hou ik dus nog eventjes bij me!

Nadat alle frietjes en drankjes op zijn, nemen we afscheid van Bernard en lopen terug naar de auto, waar ik tot de ontdekking kom dat de hele dag m'n raampje wagenwijd open heeft gestaan! Niet zo slim met een BramBram en een camera in de auto … Gelukkig zijn Fransen heel eerlijke mensen (of ze zijn zo kippig dat ze het open raampje niet hebben gezien), want alles ligt nog net zo in de auto als ik het heb achtergelaten.

Het is een beetje lastig om het dorp uit te komen, omdat wegen afgezet zijn voor dit wandelfestijn, maar natuurlijk komen we weer buiten de bebouwde kom, waarbij we bijna een levensmoeie haan overrijden, Stom beest, steekt zo voor m'n wielen over!

De terugreis gaat redelijk vlot, even problemen met het vinden van een benzinestation zodat we een ommetje door Duinkerken hebben gemaakt en in België waren na afloop van een lang weekend wat korte files ontstaan. Al met al waren we toch wel snel terug in Nederland, waar ik Wilma in Breda naar het station heb gebracht.

Ikzelf was ergens tussen half 10 en 10 uur thuis en Wilma belde later dat de aansluiting op de trein in Utrecht niet zo goed ging, zij zou pas om kwart over 11 thuis zijn. Gelukkig zou zij maandag nog vrij zijn. Ikzelf ben rond 11 uur m'n bedje ingedoken, want voor mij zou de maandag weer een gewone werkdag zijn.

Het was een superdepuper weekend geweest,. Bernard had ons verteld dat de dag van de tocht ook de "Internationale dag van de lach" was. Nou, die dag hebben we uitbundig eer aan gedaan, ik heb nog kramp in m'n kaken van het lachen! Voor volgend jaar hou ik deze tocht zeker weer in de gaten!

Hieronder nog een slideshow van de wandeldag vandaag
(sommige fotootjes waar ik zelf op sta, heb ik "gepikt" van Bernard en Wilma)

Voor alle foto's van Wilma klik hier, van Bernard klik hier en ook Steven heeft een verslag met foto's gemaakt.

Tot volgende keer en groetjes van Wandelbeer!

Vergeet mijn gastenboek niet!