De Dodentocht
100 kilometer binnen 24 uur
van vrijdag 10 augustus op zaterdag 11 augustus 2007
Klik hier voor een plaatje
van de route in Google Earth!
![]() |
Verleden jaar was ik samen met Elly in Bornem bij de Dodentocht geweest om de groep wandelaars van het Walkers4Walkers forum aan te moedigen en moreel te ondersteunen. En toen ik daar stond op dat plein bij de start, kwamen er wat onbestemde kriebels bovendrijven. |
Ik had de Dodentocht al een keer gelopen, in een ver verleden, toen ik nog jong en onbezonnen was. Het jaar wist ik al niet eens precies meer, 1987 of 1988. Toevallig vond ik ergens in oktober mijn diploma terug, het bleek 1987 geweest te zijn. Toch wel leuk dan, om precies 20 jaar na dato een tweede poging te wagen
Elly zou dit jaar ook weer meegaan, zo'n beetje als mijn persoonlijke verzorgster en chauffeuse op de terugweg. En voor de lol natuurlijk, zo'n Dotootje is gewoon erg leuk om mee te maken. We hadden al erg veel plezier met de voorpret en alles wat ik ook maar kon bedenken wat ik onderweg lekker zou vinden, werd door Elly ingeslagen.
Ik zou natuurlijk niet de enige W4W'er zijn die meeliep, het lijstje op het forum groeide gestaag en er waren ook een paar afvallers. Uiteindelijk gingen de volgende van het forum van start: Rumi, Dragonfly, Wandelfreak, Bosso, Maup, Despier, Drifter, Ton, Nollie, Erik, Bill, Bas, PeterB, BasPaul, Barthuz, Peer Gunt, Pingu (en als ik iemand vergeten ben, geef dan even een noodkreet svp!) Later bleek dat er ook nog 2 nieuwe en dus nog onbekende W4W'ers mee liepen, BertVos en Merdekan. Net als Elly waren dit jaar Sunny en Bart aanwezig in de verzorging, bijgestaan door ons Belgische Forumlid, Bernard. Moontje, Dutchie en Pitbull zouden ook onderweg langs het parcours staan.
Ik was eigenlijk niet erg zenuwachtig geweest van tevoren, pas de donderdag voor de start kreeg ik een beetje de bibbers. 100 kilometer is toch niet niks en je wéét van tevoren dat je pijntjes krijgt en dat je erdoorheen komt te zitten. Toch heb ik de nacht van tevoren goed geslapen en om half 11 stond ik present toen Elly me op kwam halen. Nog ff een bakkie doen en de auto ingeladen. De hond van Elly, Jessy, was ook van de partij, dus we moesten wel een beetje opletten dat Jessy en poes Bram niet tegelijkertijd in één ruimte waren. Maar dat liep gelukkig allemaal goed. Bram had ik trouwens voor 2 dagen eten en drinken gegeven, nog even een grote knuffel en daar gingen we op pad!
Het was goed weer, een gezellig zonnetje en op de weg was het ook niet al te druk. Tenminste tot Antwerpen, daar stokte het verkeer af en toe even, maar van echte filevorming was gelukkig geen sprake. Wel in de andere richting trouwens, tjemig, wat was ik blij dat wij de andere kant op gingen! TomTom loodste ons feilloos Bornem binnen en niet al te ver van de start vonden we een mooi parkeerplekje. Via bekende straatjes en langs bekende kroegjes liepen we naar de grote tent op het plein. Onderweg nog even een fotootje gemaakt waar ik onder het spandoek sta van de 18e editie in 1987. Toen waren er 4.518 deelnemers!
Eerst maar even aanmelden, hebben we dat in ieder geval gehad. Het was nog lekker rustig en ik meldde me bij de starttafel 6000-6250. Ja, mooi mis! Mijn kaartje stond niet in de bak, of ik me maar even bij de speciale gevallen wilde melden! Heb ik weer hoor
Na de inschrijving hebben we eerst een bakkie op een terrasje gedaan en gezellig mensjes zitten kijken op het startterrein.
De eersten die we van W4W tegen kwamen waren Esther (Dragonfly) en Simon (Wandelfreak). Daarna hebben we de Dodentocht Shop geplunderd, daar heb ik aardig wat geld gespendeerd. Dat is wel het voordeel als je een tocht al een keer gelopen hebt, dat geeft je toch min of meer het recht om al die souvenirtjes al te hebben!
We kwamen weer wat W4W'ers tegen: Erik (Rumi) en Erik. En terwijl we op een terrasje van een koffietje en andere drankjes zaten te genieten, kwamen de overige W4W'ers allemaal binnen druppelen. |
Langzamerhand werd het tijd om met de serieuze laatste voorbereidinkjes te beginnen, we liepen terug naar de auto in gezelschap van Erik, die ook z'n tas bij Elly in de auto zou laten. Ik heb m'n rugzak georganiseerd, een pufje genomen, voor de laatste keer gecheckt of ik nou echt alles had en toen was het tijd om naar de start te gaan.
De route
Het tempo lag niet zo hoog, vond ik, ik haalde veel mensen in en dat is de laatste tijd wel anders geweest. Het was wel druk, maar zeker in het allereerste begin liepen we over vrij brede wegen, dus veel last had je daar nog niet van. Dat werd anders toen we een heel donker dijkje op gestuurd werden, toen werd het een soort Nijmegen-geschuifel, maar dan in de nacht. Inhalen door de berm durfde ik niet, in het donker kon je niet echt goed zien hoe de grasrand was, stel je voor dat je je enkel verzwikt! Ik liep dus maar gewoon met de massa mee.
Verkwikt door een bekertje water gaat het dus weer verder door de nacht. In de verte zie je de kerk van Bornem alweer staan. Ik krijg hier op een gegeven moment een vliegje in m'n keel (of is het een mugje misschien?) en barst in een hevige hoestbui uit. Het blijft kriebelen en ik krijg het er even helemaal benauwd van, de tranen springen in m'n ogen en ik krijg ook nog een loopneus. Waar ik eigenlijk nog het meest van baal is dat ik denk dat de mensen denken dat ik teveel rook en dat terwijl ik al 6 jaar geleden gestopt ben! Waar een mens zich al niet druk over maakt, hè?
In Bornem (na een verschrikkelijk stuk parcours langs de provinciale weg, of hoe zo'n weg ook mag heten in La Belgique) ontmoet ik Elly en de anderen weer, ik heb nu nog niks nodig, maar dat zal bij de volgende post wel anders zijn! Ik ga wel even in een cafeetje naar het toilet en doe gelijk mijn jasje in m'n rugzak. Veel te warm! Dan wuif ik Elly, Sunny, Bart en Bernard gedag (volgens afspraak staan ze weer vlak voor de Duvel op ongeveer 39 km paraat) en verdwijn weer in de nacht.
Overigens stond op de kaart dat er in Bornem een post zou zitten Bornem Landhuis, maar daar heb ik dus niks van gezien. De volgende post zit op 16,29 km bij Friesland Drinks, daar worden we voor de eerste keer gescand en krijgen we een flesje energiedrank. Ik wil dat flesje in het netje aan de zijkant van m'n rugzak stoppen, maar terwijl ik nog loop te hannesen met m'n barcodekaartje gutst de inhoud zo het flesje uit: ze hadden de dop er al afgedraaid! Het zal wel prima bedoeld zijn, maar lieve hemel, ik krijg zo'n flesje nooit in één keer leeg! Ik heb het maar ergens op een tafel neergezet, misschien heeft iemand anders er nog plezier van gehad! Ook kan je hier een appeltje pakken, maar dat heb ik maar overgeslagen, niet goed voor m'n darmen.
Van de volgende stukjes weet ik niet zoveel meer te herinneren, wel dat we regelmatig op kinderkopjes liepen en ook karrensporen in het holst van de nacht werden niet geschuwd. In Wintam op 23,81 km kregen we worteltjes aangeboden, ook die heb ik maar niet genomen, toch wel lastig als je rauwkost zo slecht verdraagt! In de dorpjes waar we doorheen kwamen waren alle kroegen nog open en ik heb daar ergens van het toilet gebruik gemaakt. Blijkbaar is daar binnen de ontvangst van m'n GPS weggevallen, want toen ik bij de controlepost van Ruisbroek (29,77 km) aankwam, miste ik een half uur in tijd en 3 kilometers.
Gelukkig is de pijn niet erger geworden, maar blijft constant, ik durf het dus wel aan om er mee door te lopen. Ook heb ik erge last van m'n schouders en ik ben m'n rugzak meer dan zat. Het is heerlijk weer, lekker fris en eigenlijk loop ik alleen maar te zeulen met dingen in die rugzak die ik toch niet gebruik!
Ik laat inderdaad m'n rugzak bij Elly achter en stop alleen de hoogstnoodzakelijke spulletjes in een miniheuptasje. GPS en flesje drinken in de hand, daar gaan we weer!
Ook van het volgende stukje naar Londerzeel op 45,63 km weet ik me weinig te herinneren. Wel schijn ik daar als een speer gegaan te zijn, de tussentijd op m'n diploma zegt later dat ik daar 6,2 per uur heb gelopen!
Tussen Londerzeel en de rust in de brouwerij van de Palm zijn er twee gedenkwaardige momenten: de zon komt op en ik passeer het 50 km punt. De zonsopkomst is adembenemend mooi door een laag mist heen en dit is voor het eerst dat ik tijdens een nachttocht blij ben dat het licht wordt. Ik vind 's nachts lopen heerlijk, maar op deze tocht is het erg lastig met de drukte en de soms moeilijk begaanbare paadjes. Bij het 50 km bord is een medewandelaar zo aardig om me samen met het bord op de foto te zetten, the point of no return is bereikt!
Eenmaal binnen zag ik daar op een grote tafel bekertjes koffie staan! Koffie! dat had ik helemaal nog niet gehad onderweg, dus ik heb het er lekker nog eventjes van genomen en van een bakkie genoten. Ook de toiletten zagen er rustig uit, dus ook daar heb ik even de tijd voor genomen.
We passeerden een veld waar twee ezeltjes stonden en ik zag die beestjes kijken naar ons wandelaars. Volgens mij hebben ze gedacht: "En dan zeggen ze van ons dat we dom zijn!" |
In de sporthal van Merchtem werden we weer gescand (60,86 km) en hier hadden 3 scanners helemaal niks te doen toen ik aan kwam lopen! Ik maakte er nog een grapje over: bij de vorige post in de file en hier geen kip te bekennen! Ik vond nog een zitplaatsje en heb dus weer even een korte zitpauze ingelast.
Overigens was de zon na zijn schitterende opkomst weer een beetje achter de wolken verdwenen, maar die wolken begonnen nu op hun beurt te verdwijnen en de zon kreeg steeds meer vrij spel. In Buggenhout (op 68,81 km) aangekomen ben ik dan ook maar gauw even in de schaduw gaan zitten, ik hou m'n hart vast voor de rest van de tocht!
Ik stop hier voor de zekerheid alvast m'n wandelboekje in het heuptasje en hijs me dan maar weer overeind, ik zal toch nog een endje moeten doen, anders kom ik nooit binnen! Even verderop kom ik langs een snackbar en ga daar nog even naar het toilet. Omdat het zo warm is, drink ik veel, maar ik zweet bijna niet en tja, dat vocht moet er toch uit, hè?
Dat niet zweten, waar ik het al over had, breekt me overigens in dit stuk behoorlijk op, van dat vele drinken word ik hondsmisselijk. Ik heb wel eens gehoord dat coca-cola goed helpt tegen die misselijkheid en bij de volgende post in Lippelo (77,59 km) giet ik dan ook een halve beker Cola naar binnen. Ik vind dat spul helemaal niet lekker, maar het heeft wèl geholpen! Ik ben helemaal niet meer misselijk geweest!
Van de twee volgende stukken staat me alleen nog maar bij dat ze lang waren (lang leken althans ), dat het verschrikkelijk warm was en dat we steeds maar wéér over kiezelpaadjes en kasseienweggetjes werden gestuurd! Bij allebei de posten (Puurs op 82,24 km en Oppuurs op 85.59 km) ben ik dus in de schaduw gaan zitten. Ook tijdens het lopen heb ik af en toe in een schaduwplekje stilgestaan om een beetje af te koelen.
En dan bereik ik St. Amands op 90,64 km en daar zitten de W4Wverzorgers weer, heerlijk in de schaduw. Ik plof op een stoeltje neer (tijdens zulke monstertochten zijn plastic stoeltjes lekkerder dan de allercomfortabelste fauteuil thuis) en eet m'n zoveelste bakje vla met siroop. Bij gebrek aan een lepel roer ik de hele boel om met een stuk stroopwafel. Smaakt trouwens verrassend lekker: stroopwafel met vanillevla en limonadesiroop!
Er zijn inmiddels ook berichten gekomen van uitvallers van W4W, Bosso, Drifter en Bas hebben helaas de strijd moeten staken, de rest is allemaal nog in de race.
Elly haalt een lekker fris T-shirtje voor me uit de auto en ook twee reservebatterijtjes, de batterijen van m'n GPS zijn leeg! Foei toch, ze hadden gezegd dat die 28 uur mee zouden gaan, ik zit hier "pas" op 20 uur!
Tja, en dan ga ik toch echt aan de laatste loodjes beginnen. Het opstarten gaat zeer moeizaam. Alles doet me nu pijn, de pezen in m'n voeten, m'n enkels, m'n hielen, m'n knieën, m'n rug en ik voel ook hoofdpijn opkomen. Gelukkig zijn er van die gezellig dikke, roze jongens
Maar goed, het laatste stukje gekkenwerk ligt te wachten en daar gaat Daan dan maar weer. Het gaat nu linea recta naar Bornem, geen kinderkopjes meer, geen zand- en modderpaadjes, maar gewoon een lange asfaltweg. Het bord van de 5 km heb ik gemist, maar dan volgen de borden 4, 3 en 2. En er zit echt maar een kilometer tussen die borden hoewel het er iedere keer wel 10 lijken
Bij het 2 kilometerbord zet ik een Engelse militair op de foto, hij vraagt of hij een foto van mij moet nemen, maar ik weet dat Elly bij de abdij op me zit te wachten, dus kan zij een foto van me nemen bij het 1 kilometerbord.
Voor we de
tent voor de laatste scan binnen gaan, krijg ik de felbegeerde
ananas, het flesje Duvel en nog een paar hebbedingetjes in een
tasje. Dan wordt er gescand en verschijnt mijn naam op het
scherm. Ik ben verbijsterd: helemaal goed gespeld! Ik zal nooit
meer iets over domme Belgen zeggen
We drinken wat en we vertellen elkaar hoe vreselijk het allemaal is geweest en dat we dit noooooooit meer doen en dan lachen we weer en dan huilen we weer en dan vertellen we nóg een keer hoe vreselijk het allemaal is geweest en hoe ver het was en hoe warm het was en dat we dit nooooooooit meer doen.
En toen viel de stroom uit in de grote tent, alle apparatuur hield er dus mee op. Wat was ik blij dat ik net binnen was, zeg! De wandelaars bleven natuurlijk binnenstromen, wat een enorm gedrang tot gevolg had. EHBO'ers met brancards liepen af en aan, maar gelukkig bleef het bij een paar flauwgevallen wandelaars en is er verder niks ernstigs gebeurd.
Bill, Nollie en Erik waren inmiddels ook binnen, Peter B en Maup heb ik ook nog gezien. Elly ging wat te drinken en te eten halen en daarna besloten we maar om richting auto te gaan. Die stond een heel eind weg en natuurlijk kon ik me nu niet meer vermannen om normaal te gaan lopen en heb ik het hele stuk naar de auto gestrompeld.
Onderweg hebben we elkaar gezellig wakker zitten houden en op een gegeven moment hield ik het niet meer van de pijn in m'n voeten en heb ik voorzichtig m'n schoenen uit gedaan. ik voelde het al door m'n sok heen: wat daaronder zat leek wel op een waterbed! Sandalen dus maar aan en omdat we nog een kopje koffie wilden om wakker te blijven, ben ik ook nog naar een benzinestation gestrompeld. Ondanks alle pijntjes had ik het nog steeds naar m'n zin! Rond half één waren we in Rozenburg en hebben we al mijn spullen uitgeladen. Elly durfde het nog wel aan om naar Den Haag verder te gaan en ik heb thuis nog even gewacht op haar "veilig thuis" telefoontje.
Dus ik heb het weer gered, en ik weet nu ook waarom ik me zo weinig van die tocht van 20 jaar geleden herinner. Ik ben hele stukken van nu ook alweer vergeten! Die tocht is gewoon te lang. Een Kennedymars is nog nèt leuk, de Dodentocht is gewoon 20 kilometer te lang, maar ja daar is het ook de Dodentocht voor!
Voor meer foto's zie het foto-album van Elly en de sites van Sunny en de Zere Voeten
(van hun sites heb ik ook een hoop fotootjes "geleend"
voor dit verslag)
Tot
volgende keer en groetjes van Wandelbeer!
Vergeet mijn gastenboek niet!