De Dodentocht
100 kilometer binnen 24 uur

van vrijdag 10 augustus op zaterdag 11 augustus 2007

Klik hier voor een plaatje van de route in Google Earth!

Verleden jaar was ik samen met Elly in Bornem bij de Dodentocht geweest om de groep wandelaars van het Walkers4Walkers forum aan te moedigen en moreel te ondersteunen. En toen ik daar stond op dat plein bij de start, kwamen er wat onbestemde kriebels bovendrijven.

Ik had de Dodentocht al een keer gelopen, in een ver verleden, toen ik nog jong en onbezonnen was. Het jaar wist ik al niet eens precies meer, 1987 of 1988. Toevallig vond ik ergens in oktober mijn diploma terug, het bleek 1987 geweest te zijn. Toch wel leuk dan, om precies 20 jaar na dato een tweede poging te wagen …

Ik liep een Kennedymars en nòg een Kennedymars en had het gevoel, dat die 100 ook wel zou moeten lukken. Het zou beslist geen wereldtijd worden, maar 24 uur moest haalbaar zijn. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik heb op de allerlaatste dag van de voorinschrijving ingeschreven. Het zou wel weer een “drukke” tocht worden, ik had nummer 6038 al!

Elly zou dit jaar ook weer meegaan, zo'n beetje als mijn persoonlijke verzorgster en chauffeuse op de terugweg. En voor de lol natuurlijk, zo'n Dotootje is gewoon erg leuk om mee te maken. We hadden al erg veel plezier met de voorpret en alles wat ik ook maar kon bedenken wat ik onderweg lekker zou vinden, werd door Elly ingeslagen.

Ik zou natuurlijk niet de enige W4W'er zijn die meeliep, het lijstje op het forum groeide gestaag en er waren ook een paar afvallers. Uiteindelijk gingen de volgende van het forum van start: Rumi, Dragonfly, Wandelfreak, Bosso, Maup, Despier, Drifter, Ton, Nollie, Erik, Bill, Bas, PeterB, BasPaul, Barthuz, Peer Gunt, Pingu (en als ik iemand vergeten ben, geef dan even een noodkreet svp!) Later bleek dat er ook nog 2 nieuwe en dus nog onbekende W4W'ers mee liepen, BertVos en Merdekan. Net als Elly waren dit jaar Sunny en Bart aanwezig “in de verzorging”, bijgestaan door ons Belgische Forumlid, Bernard. Moontje, Dutchie en Pitbull zouden ook onderweg langs het parcours staan.

Ik was eigenlijk niet erg zenuwachtig geweest van tevoren, pas de donderdag voor de start kreeg ik een beetje de bibbers. 100 kilometer is toch niet niks en je wéét van tevoren dat je pijntjes krijgt en dat je “erdoorheen” komt te zitten. Toch heb ik de nacht van tevoren goed geslapen en om half 11 stond ik present toen Elly me op kwam halen. Nog ff een bakkie doen en de auto ingeladen. De hond van Elly, Jessy, was ook van de partij, dus we moesten wel een beetje opletten dat Jessy en poes Bram niet tegelijkertijd in één ruimte waren. Maar dat liep gelukkig allemaal goed. Bram had ik trouwens voor 2 dagen eten en drinken gegeven, nog even een grote knuffel en daar gingen we op pad!

Het was goed weer, een gezellig zonnetje en op de weg was het ook niet al te druk. Tenminste tot Antwerpen, daar stokte het verkeer af en toe even, maar van echte filevorming was gelukkig geen sprake. Wel in de andere richting trouwens, tjemig, wat was ik blij dat wij de andere kant op gingen! TomTom loodste ons feilloos Bornem binnen en niet al te ver van de start vonden we een mooi parkeerplekje. Via bekende straatjes en langs bekende kroegjes liepen we naar de grote tent op het plein. Onderweg nog even een fotootje gemaakt waar ik onder het spandoek sta van de 18e editie in 1987. Toen waren er 4.518 deelnemers!

Eerst maar even aanmelden, hebben we dat in ieder geval gehad. Het was nog lekker rustig en ik meldde me bij de starttafel 6000-6250. Ja, mooi mis! Mijn kaartje stond niet in de bak, of ik me maar even bij de “speciale gevallen” wilde melden! Heb ik weer hoor …

Bij de balie van de speciale gevallen bleek dat ik niet genoeg betaald had, dat is notabene de 2e keer al dat me dat gebeurt bij een internationale giro-overschrijving! Ook al geef ik nog zo netjes allerlei IBAN en weet ik veel wat voor nummers nog meer op, er gaat iets mis met de kosten van de overschrijving. Nu ook weer, moest ik € 4,50 bijbetalen!

Helaas stond op m'n barcodekaart ook mijn naam niet geprint, dat heb ik nog nagevraagd, maar dat had niks met die verkeerde betaling te maken, op een gegeven moment liep het zo hard met de voorinschrijving dat ze opgehouden zijn met namen op de kaartje te printen. Beetje jammer wel, maar och, op m'n diploma zou tenslotte wel m'n naam komen!

Na de inschrijving hebben we eerst een bakkie op een terrasje gedaan en gezellig mensjes zitten kijken op het startterrein.

De eersten die we van W4W tegen kwamen waren Esther (Dragonfly) en Simon (Wandelfreak). Daarna hebben we de Dodentocht Shop geplunderd, daar heb ik aardig wat geld gespendeerd. Dat is wel het voordeel als je een tocht al een keer gelopen hebt, dat geeft je toch min of meer “het recht” om al die souvenirtjes al te hebben!

We kwamen weer wat W4W'ers tegen: Erik (Rumi) en Erik. En terwijl we op een terrasje van een koffietje en andere drankjes zaten te genieten, kwamen de overige W4W'ers allemaal binnen druppelen.

De restaurantjes rondom het plein zijn goed ingespeeld op het hele gebeuren, we hoefden nooit lang op een consumptie te wachten en overal kan je speciale “DoTo-spaghetti-schotels” eten. Dat heb ik op een gegeven moment ook maar gedaan, Elly nam een omelet met spek.

Langzamerhand werd het tijd om met de serieuze laatste voorbereidinkjes te beginnen, we liepen terug naar de auto in gezelschap van Erik, die ook z'n tas bij Elly in de auto zou laten. Ik heb m'n rugzak georganiseerd, een pufje genomen, voor de laatste keer gecheckt of ik nou echt alles had en toen was het tijd om naar de start te gaan.

Dat bleek ook weer op een soort plein te zijn. Je werd gescand vóór je dat plein op ging en daar moest je dan wachten op “de echte start”. Er stonden dixies op het plein en daar heb ik dankbaar nog even gebruik van gemaakt. Het was best gezellig, maar wel erg druk, ik ben dan ook uit de rij gegaan en heb daarnaast tussen een paar struiken staan wachten, samen met een groepje militairen.

Om 21.00 uur kwam er beweging in de meute, maar dat was maar een heel gestadig vooruitgaan! Het leek eeuwig te duren voor we door allerlei hele smalle straatjes eindelijk bij de grote startpoort kwamen. M'n horloge gaf al 21.30 aan en ik heb ook daar pas m'n GPS aan gezet.

De route

Na ongeveer 100 meter stonden daar Elly, Sunny, Bart en Bernard alle W4W'ers uit te wuiven. Nou, daar gingen we dan …, eerst een rondje van 14,42 km om daarna weer door Bornem te komen. Het begon inmiddels lekker donker te worden en de temperatuur was prima, Ik begon nu al spijt te krijgen dat ik m'n jasje aan had gedaan.

Het tempo lag niet zo hoog, vond ik, ik haalde veel mensen in en dat is de laatste tijd wel anders geweest. Het was wel druk, maar zeker in het allereerste begin liepen we over vrij brede wegen, dus veel last had je daar nog niet van. Dat werd anders toen we een heel donker dijkje op gestuurd werden, toen werd het een soort Nijmegen-geschuifel, maar dan in de nacht. Inhalen door de berm durfde ik niet, in het donker kon je niet echt goed zien hoe de grasrand was, stel je voor dat je je enkel verzwikt! Ik liep dus maar gewoon met de massa mee.

De eerste post zat op 7,65 km, terwijl die volgens de kaart op 8,63 km had moeten zitten. Hier stond een gigantisch aantal tafels helemaal afgeladen vol met bekers water. Ik had ergens gelezen dat ze al om 19.30 uur met het vullen van die bekers begonnen waren. Ga er maar aan staan: er zijn dit jaar 8.958 deelnemers!

Verkwikt door een bekertje water gaat het dus weer verder door de nacht. In de verte zie je de kerk van Bornem alweer staan. Ik krijg hier op een gegeven moment een vliegje in m'n keel (of is het een mugje misschien?) en barst in een hevige hoestbui uit. Het blijft kriebelen en ik krijg het er even helemaal benauwd van, de tranen springen in m'n ogen en ik krijg ook nog een loopneus. Waar ik eigenlijk nog het meest van baal is dat ik denk dat de mensen denken dat ik teveel rook … en dat terwijl ik al 6 jaar geleden gestopt ben! Waar een mens zich al niet druk over maakt, hè?

In Bornem (na een verschrikkelijk stuk parcours langs de provinciale weg, of hoe zo'n weg ook mag heten in La Belgique) ontmoet ik Elly en de anderen weer, ik heb nu nog niks nodig, maar dat zal bij de volgende post wel anders zijn! Ik ga wel even in een cafeetje naar het toilet en doe gelijk mijn jasje in m'n rugzak. Veel te warm! Dan wuif ik Elly, Sunny, Bart en Bernard gedag (volgens afspraak staan ze weer vlak voor de Duvel op ongeveer 39 km paraat) en verdwijn weer in de nacht.

Overigens stond op de kaart dat er in Bornem een post zou zitten “Bornem Landhuis”, maar daar heb ik dus niks van gezien. De volgende post zit op 16,29 km bij Friesland Drinks, daar worden we voor de eerste keer gescand en krijgen we een flesje energiedrank. Ik wil dat flesje in het netje aan de zijkant van m'n rugzak stoppen, maar terwijl ik nog loop te hannesen met m'n barcodekaartje gutst de inhoud zo het flesje uit: ze hadden de dop er al afgedraaid! Het zal wel prima bedoeld zijn, maar lieve hemel, ik krijg zo'n flesje nooit in één keer leeg! Ik heb het maar ergens op een tafel neergezet, misschien heeft iemand anders er nog plezier van gehad! Ook kan je hier een appeltje pakken, maar dat heb ik maar overgeslagen, niet goed voor m'n darmen.

Van de volgende stukjes weet ik niet zoveel meer te herinneren, wel dat we regelmatig op kinderkopjes liepen en ook karrensporen in het holst van de nacht werden niet geschuwd. In Wintam op 23,81 km kregen we worteltjes aangeboden, ook die heb ik maar niet genomen, toch wel lastig als je rauwkost zo slecht verdraagt! In de dorpjes waar we doorheen kwamen waren alle kroegen nog open en ik heb daar ergens van het toilet gebruik gemaakt. Blijkbaar is daar binnen de ontvangst van m'n GPS weggevallen, want toen ik bij de controlepost van Ruisbroek (29,77 km) aankwam, miste ik een half uur in tijd en 3 kilometers.

Die controlepost lag voor m'n gevoel midden in het bos, de scanpost was hartstikke rustig, maar daarna stond je vast in de rij voor een soort raar bruggetje een gebouw in. Daar kregen we een rijstevlaai aangeboden. Ook niet een favoriet van mij, dus heb ik vriendelijk bedankt en alleen wat gedronken. Ik zal daar ongetwijfeld ook even gezeten hebben, maar hoe en waar … al sla je me dood!

De volgende controlepost is bij de brouwerij van Duvel, maar ik krijg van Elly een berichtje dat ze een kilometer voor de Duvel zitten. Ik ben wel toe aan ff een lekkere rust. Ik loop eigenlijk van het begin af aan al met een onwillige pees in m'n voet en ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik bij de Duvel zou beslissen of ik door zou gaan of niet.

Gelukkig is de pijn niet erger geworden, maar blijft constant, ik durf het dus wel aan om er mee door te lopen. Ook heb ik erge last van m'n schouders en ik ben m'n rugzak meer dan zat. Het is heerlijk weer, lekker fris en eigenlijk loop ik alleen maar te zeulen met dingen in die rugzak die ik toch niet gebruik!

En dan ben ik bij de bikkels van de verzorging. Heerlijk even zitten en je laten vertroetelen. Ik neem een beetje yoghurt, maar die ziet er raar bubbelig uit en het smaakt me niet ook. Gek hoor, ik heb die yoghurt zelf gekocht, en hij is ook niet over de datum heen. Zal wel aan mij liggen, tijdens nachttochten veranderen je smaakpapillen, lijkt het wel! Een banaan gaat er wel prima in!

Ik laat inderdaad m'n rugzak bij Elly achter en stop alleen de hoogstnoodzakelijke spulletjes in een miniheuptasje. GPS en flesje drinken in de hand, daar gaan we weer!

Bij de Duvel (38,96 km) moet ik natuurlijk nog wel even m'n kaart laten scannen en ik maak een paar fotootjes van de enorme muren van kratten bier die hier staan. Het begin al een beetje te dagen in het oosten, dus fotograferen kan weer een beetje.

Ook van het volgende stukje naar Londerzeel op 45,63 km weet ik me weinig te herinneren. Wel schijn ik daar als een speer gegaan te zijn, de tussentijd op m'n diploma zegt later dat ik daar 6,2 per uur heb gelopen!

Tussen Londerzeel en de rust in de brouwerij van de Palm zijn er twee gedenkwaardige momenten: de zon komt op en ik passeer het 50 km punt. De zonsopkomst is adembenemend mooi door een laag mist heen en dit is voor het eerst dat ik tijdens een nachttocht blij ben dat het licht wordt. Ik vind 's nachts lopen heerlijk, maar op deze tocht is het erg lastig met de drukte en de soms moeilijk begaanbare paadjes. Bij het 50 km bord is een medewandelaar zo aardig om me samen met het bord op de foto te zetten, the point of no return is bereikt!

Vlak voor de Palm (53,35 km) staan daar weer de onbetaalbare verzorgers langs de kant met stoeltjes, eten, drinken, massages en wat al niet meer! Bij de vorige verzorgingspost was ik Bill, Nollie en Erik tegengekomen, hier ontmoette ik andere Erik (Rumi), Marc en Dagmar. Ik heb hier een heerlijk bakje vla met limonadesiroop genomen, nog een banaantje en natuurlijk wat te drinken. Ook even kortgesloten waar de volgende "eigen" verzorgingspost zou komen, dat zou dezelfde plek worden als waar Elly en ik verleden jaar hebben gezeten: in Opdorp, 20 km verderop.

Nadat ik bij de rust was weggegaan zag je vrij snel het gebouw van de Palm, en daar kwam ik weer in de file terecht, dit keer door het scannen. Geen wonder, bij mij moest er maar liefst 3 maal gescand worden voor hij één piepje gaf!

Eenmaal binnen zag ik daar op een grote tafel bekertjes koffie staan! Koffie! dat had ik helemaal nog niet gehad onderweg, dus ik heb het er lekker nog eventjes van genomen en van een bakkie genoten. Ook de toiletten zagen er rustig uit, dus ook daar heb ik even de tijd voor genomen.

Al met al dus twee vrij lange rusten direct na elkaar, maar ach, wat maakt het uit, ik was mooi op tijd en had speling genoeg. Het volgende stuk was een heel eind dwars door de maïsvelden, ook weer over heerlijke gruis- en keienpaden, een ware aanslag voor je voeten. Gelukkig ging met mijn voeten alles nog prima.

We passeerden een veld waar twee ezeltjes stonden en ik zag die beestjes kijken naar ons wandelaars. Volgens mij hebben ze gedacht: "En dan zeggen ze van ons dat we dom zijn!"

In de sporthal van Merchtem werden we weer gescand (60,86 km) en hier hadden 3 scanners helemaal niks te doen toen ik aan kwam lopen! Ik maakte er nog een grapje over: bij de vorige post in de file en hier geen kip te bekennen! Ik vond nog een zitplaatsje en heb dus weer even een korte zitpauze ingelast.

Hierna ging het richting Buggenhout en dat was werkelijk een gemeen stuk! Modderige modderpaden, met gevaar voor uitglijden, glibberige kasseien, niets werd ons bespaard. Op dit stuk kreeg ik behoorlijk last van m'n knieholten, echt pijnlijk en met nog ruim 30 km te gaan vond ik dat niet echt plezant!

Overigens was de zon na zijn schitterende opkomst weer een beetje achter de wolken verdwenen, maar die wolken begonnen nu op hun beurt te verdwijnen en de zon kreeg steeds meer vrij spel. In Buggenhout (op 68,81 km) aangekomen ben ik dan ook maar gauw even in de schaduw gaan zitten, ik hou m'n hart vast voor de rest van de tocht!

Het stukje naar Opdorp (op 72,89 km) is maar een kort stukje, vanaf nu zullen er alleen nog maar stukjes van zo'n 4 of 5 kilometer komen. Gelukkig maar, dat maakt het allemaal een beetje afzienbaar! Maar gemakkelijker wordt het er niet op! Alweer een kasseienweggetje , hellup!

In Opdorp zit de verzorgingploeg weer op een ideaal plekje, op een grasveldje heerlijk in de schaduw. Ik heb inmiddels echt honger gekregen en werk hier twee broodjes met ham en kaas naar binnen en nog een banaantje, hèèèè, daar heb ik me de laatste 4 kilometer echt op lopen verheugen!

Ik stop hier voor de zekerheid alvast m'n wandelboekje in het heuptasje en hijs me dan maar weer overeind, ik zal toch nog een endje moeten doen, anders kom ik nooit binnen! Even verderop kom ik langs een snackbar en ga daar nog even naar het toilet. Omdat het zo warm is, drink ik veel, maar ik zweet bijna niet en tja, dat vocht moet er toch uit, hè?

Op dit stuk passeren we het 75 km bord, dat er voor mijn gevoel veel te vroeg staat! Maar omdat ik druk in gesprek ben met de mensen die een fotootje van me maken, vergeet ik het punt op m'n GPS te markeren. Op hoeveel km het dus precies heeft gestaan zal altijd wel een raadsel blijven …

Dat niet zweten, waar ik het al over had, breekt me overigens in dit stuk behoorlijk op, van dat vele drinken word ik hondsmisselijk. Ik heb wel eens gehoord dat coca-cola goed helpt tegen die misselijkheid en bij de volgende post in Lippelo (77,59 km) giet ik dan ook een halve beker Cola naar binnen. Ik vind dat spul helemaal niet lekker, maar het heeft wèl geholpen! Ik ben helemaal niet meer misselijk geweest!

We komen ergens (ik weet niet meer precies waar) langs het middelpunt van Vlaanderen en ik maak ook een fotootje van een paar leuke borden in een tuintje. Verder maak ik niet zoveel foto's vandaag, ik heb er eigenlijk op zo'n lange tocht niet zoveel zin in om steeds stil te gaan staan.

Van de twee volgende stukken staat me alleen nog maar bij dat ze lang waren (lang leken althans …), dat het verschrikkelijk warm was en dat we steeds maar wéér over kiezelpaadjes en kasseienweggetjes werden gestuurd! Bij allebei de posten (Puurs op 82,24 km en Oppuurs op 85.59 km) ben ik dus in de schaduw gaan zitten. Ook tijdens het lopen heb ik af en toe in een schaduwplekje stilgestaan om een beetje af te koelen.

En dan bereik ik St. Amands op 90,64 km en daar zitten de W4Wverzorgers weer, heerlijk in de schaduw. Ik plof op een stoeltje neer (tijdens zulke monstertochten zijn plastic stoeltjes lekkerder dan de allercomfortabelste fauteuil thuis) en eet m'n zoveelste bakje vla met siroop. Bij gebrek aan een lepel roer ik de hele boel om met een stuk stroopwafel. Smaakt trouwens verrassend lekker: stroopwafel met vanillevla en limonadesiroop!

Er zijn inmiddels ook berichten gekomen van uitvallers van W4W, Bosso, Drifter en Bas hebben helaas de strijd moeten staken, de rest is allemaal nog in de race.

Elly haalt een lekker fris T-shirtje voor me uit de auto en ook twee reservebatterijtjes, de batterijen van m'n GPS zijn leeg! Foei toch, ze hadden gezegd dat die 28 uur mee zouden gaan, ik zit hier "pas" op 20 uur!

Tja, en dan ga ik toch echt aan de laatste loodjes beginnen. Het opstarten gaat zeer moeizaam. Alles doet me nu pijn, de pezen in m'n voeten, m'n enkels, m'n hielen, m'n knieën, m'n rug en ik voel ook hoofdpijn opkomen. Gelukkig zijn er van die gezellig dikke, roze jongens …

Ik krijg er nu ook echt geen tempo meer in, ik ben al blij als ik in een bepaald ritme terecht kom. Wel sta ik nog even stil voor een fotootje van "de laatste vuilnisbak". Na iedere rust stonden er rijen vuilnisbakken en iedere keer werd de laatste bak aangegeven. Het heeft geholpen, veel rommel heb ik niet op de weg zien liggen.

En dan worden we potvoordriedubbeltjes alwéér zo'n kinderkopjesweggetje op gestuurd. Au, au, auauauw, da's gemeen! Het lukt me bijna niet meer om normaal te blijven lopen, nog effies en ik ga notabene strompelen!

Gelukkig is dit niet zo'n lang stuk en daarna volgt er een pad langs het kanaal. Een mooi pad, dat zie ik nog wel, maar het lijkt wel of er geen eind aan komt, Gelukkig staan er verderop wel bomen langs, zodat je op sommige stukken redelijk in de schaduw kunt lopen.

En daar is dan de laatste controlepost op 94,56 km. Een vreselijk soort bruggetje mogen we nog afdalen, hoe verzinnen ze het zo op het eind van een tocht! Ook hier bemachtig ik nog even een stoeltje in de schaduw en maak een praatje met een medewandelaar. We zijn het er roerend over eens dat dit gekkenwerk is!

Maar goed, het laatste stukje gekkenwerk ligt te wachten en daar gaat Daan dan maar weer. Het gaat nu linea recta naar Bornem, geen kinderkopjes meer, geen zand- en modderpaadjes, maar gewoon een lange asfaltweg. Het bord van de 5 km heb ik gemist, maar dan volgen de borden 4, 3 en 2. En er zit echt maar een kilometer tussen die borden … hoewel het er iedere keer wel 10 lijken …

Bij het 2 kilometerbord zet ik een Engelse militair op de foto, hij vraagt of hij een foto van mij moet nemen, maar ik weet dat Elly bij de abdij op me zit te wachten, dus kan zij een foto van me nemen bij het 1 kilometerbord.

Maar dan krijg ik een berichtje dat Elly voorbij de abdij zit! Verdorie, daar gaat m'n foto! Maar dan komt Marc als reddende engel voorbij wandelen en die zet me dus met het 1 kilometerbord op de foto! 99 gehad, nog 1 te gaan, als je het snel zegt lijkt het niks … maar ondertussen!

En daar zit Elly met Jessy te wachten! Het is nu dus nog minder dan een kilometer, maar ik ga toch nog even in de schaduw op een trapje zitten, daar had ik me helemaal op ingesteld om hier nog even te zitten.

Samen met Elly loop ik het laatste stuk, ga nog even bij het 500 meter-spandoek op de foto en dan lopen we tussen de dranghekken door. De intocht, zeg maar. Tja, het is geen Nijmegen, maar ja dat hoeft voor mij ook niet, ik vind dit ook wel gezellig en zeker aan het eind vlak voor de finish is het publiek toch wel enthousiast!

Voor we de tent voor de laatste scan binnen gaan, krijg ik de felbegeerde ananas, het flesje Duvel en nog een paar hebbedingetjes in een tasje. Dan wordt er gescand en verschijnt mijn naam op het scherm. Ik ben verbijsterd: helemaal goed gespeld! Ik zal nooit meer iets over domme Belgen zeggen …

Het diploma wordt geprint en ik krijg de medaille met het cijfertje 2 erop.

Nog even aan een ander tafeltje m'n wandelboekje laten stempelen (nee, een plaatje hebben we niet, dan moet u een sticker in de DoTo Shop kopen) en dan zoek ik buiten een stoel op. Er zijn er al een paar binnen, Ton, Marc, Dagmar en ook Sunny en Bart zijn inmiddels gearriveerd.

We drinken wat en we vertellen elkaar hoe vreselijk het allemaal is geweest en dat we dit noooooooit meer doen en dan lachen we weer en dan huilen we weer en dan vertellen we nóg een keer hoe vreselijk het allemaal is geweest en hoe ver het was en hoe warm het was en dat we dit nooooooooit meer doen.

En toen viel de stroom uit in de grote tent, alle apparatuur hield er dus mee op. Wat was ik blij dat ik net binnen was, zeg! De wandelaars bleven natuurlijk binnenstromen, wat een enorm gedrang tot gevolg had. EHBO'ers met brancards liepen af en aan, maar gelukkig bleef het bij een paar flauwgevallen wandelaars en is er verder niks ernstigs gebeurd.

Bill, Nollie en Erik waren inmiddels ook binnen, Peter B en Maup heb ik ook nog gezien. Elly ging wat te drinken en te eten halen en daarna besloten we maar om richting auto te gaan. Die stond een heel eind weg en natuurlijk kon ik me nu niet meer vermannen om normaal te gaan lopen en heb ik het hele stuk naar de auto gestrompeld.

Onderweg hebben we elkaar gezellig wakker zitten houden en op een gegeven moment hield ik het niet meer van de pijn in m'n voeten en heb ik voorzichtig m'n schoenen uit gedaan. ik voelde het al door m'n sok heen: wat daaronder zat leek wel op een waterbed! Sandalen dus maar aan en omdat we nog een kopje koffie wilden om wakker te blijven, ben ik ook nog naar een benzinestation gestrompeld. Ondanks alle pijntjes had ik het nog steeds naar m'n zin! Rond half één waren we in Rozenburg en hebben we al mijn spullen uitgeladen. Elly durfde het nog wel aan om naar Den Haag verder te gaan en ik heb thuis nog even gewacht op haar "veilig thuis" telefoontje.

Ik ben ook nog ff lekker in bad gaan liggen dobberen, toen ik m'n sokken uittrok zat er op m'n rechterhiel inderdaad een monsterblaar! Ik denk dat hij zo'n 2 bij 4 centimeter was. Daarna heb ik geslapen tot de volgende dag half 12!

Dus ik heb het weer gered, en ik weet nu ook waarom ik me zo weinig van die tocht van 20 jaar geleden herinner. Ik ben hele stukken van nu ook alweer vergeten! Die tocht is gewoon te lang. Een Kennedymars is nog nèt leuk, de Dodentocht is gewoon 20 kilometer te lang, maar ja daar is het ook de Dodentocht voor!

Ik zeg nooit nooit, misschien dat ik hem nog wel eens loop … over weer 20 jaar …

Voor meer foto's zie het foto-album van Elly en de sites van Sunny en de Zere Voeten
(van hun sites heb ik ook een hoop fotootjes "geleend" voor dit verslag)

Tot volgende keer en groetjes van Wandelbeer!

Vergeet mijn gastenboek niet!