Op de pijlen lopen ...

Na een zonovergoten zaterdag, waarop ik redacteurtje voor de WSB zat te spelen (zonde hè, van dat mooie weer?) was zondag 4 februari de 5e tocht van de winterserie aan de beurt. Het was niet helemaal zulk mooi weer als zaterdag, maar het weerbericht was toch niet ongunstig: droog en 's middags zou de zon weer gaan schijnen.

In het bos en in de kantine was het al gezellig druk en vrij vroeg al beklom Gijs een tafeltje om de verzamelde menigte toe te spreken. Allereerst natuurlijk de aankondiging van de totaal onverwachte Stiltewandeling die de RWV samen met de KRO gaat organiseren op 11 maart. Die plannen zijn pas afgelopen week geboren en staan dus nergens in de programmaboekjes vermeld. Klik hier voor meer informatie.

Als tweede de vermelding dat er helaas bij het drukken van de routes iets mis is gegaan: per ongeluk is voor de 15 km de route van 3 december gedrukt … Gijs vervolgt met de onvergetelijke woorden: En dan kunnen we nu dus gaan kijken of het waar is wat ze altijd van de RWV zeggen, dat je kan lopen op de pijlen … Als antwoord krijgt hij een luid applaus! Zo blijkt maar weer: wandelaars zijn fantastische mensen!

De route van vandaag is een heerlijke bosroute, we lopen eerst langs het water bij de blaffende honden en daarna langs de start van het wedstrijdrondje.

Door het windstille weer heb je prachtige weerspiegelingen in het water. Ook kan je goed zien dat het bos enorm te lijden heeft gehad van de storm van twee weken geleden. Tjonge, jonge wat liggen er veel bomen omver!

Het lopen op de pijlen gaat uitstekend, hoewel we hier en daar even een klein obstakeltje moeten overwinnen. Dan volgt er alwéér een sloot met zo'n mooie weerspiegeling. Jammer toch dat de zon nu nog niet schijnt!

Natuurlijk is er ook een klein rondje buiten het bos, daar bewonderen we de mooie huizen, er staat een leuk stulpje te koop, maar ik denk dat ik niet op internet naar de prijs hoef te gaan kijken … Dan gaan we een stukje langs de buitenkant van het bos, aan de overkant is een leuk ophaalbruggetje te zien.

Inmiddels is de zon dan door de wolken gekomen en dat lokt veel mensen naar het bos. Als wij het bos weer in mogen is daar een groepje kinderen de ganzen aan het voeren. En ben ik in het verleden een keer aangevallen door en gans, deze zijn zo mak als een lammetje en poseren gewillig voor de foto.

Wat verderop in het bos zie ik de eerste jonge scheutjes groen aan de bomen en twee paarden die blijkbaar ook de lente in het hoofd hebben. Innig verliefd zo te zien!

Dan volgt er weer een heerlijk stuk dwars door het bos, volop zon en een zalig temperatuurtje. Ik kom langs een bankje waar een boom bovenop is gevallen, gelukkig maar dat daar niemand op heeft gezeten tijdens die storm …

Daarna komen we bij de kinderboerderij en meneer Pauw staat driftig met z'n halve verentooi omhoog. Met de camera in de aanslag blijf ik staan wachten. Doet ie het wel, of doet ie het niet? Niet dus, verder dan wat gefrunnik aan z'n veren komt ie niet, helemaal omhoog zetten is er helaas niet bij.

En dan alweer een stukje bos, waar het werkelijk bezaaid ligt met omgevallen bomen. Ik spreek daar een man die vertelt dat het de dagen direct na de storm nog veel erger was, toen lag alles nog dwars over de paden. Nu is het inmiddels een beetje naar de kant geschoven.

Nog een klein stukje langs de plas en dan zijn we weer terug in het startbureau. Er was inderdaad uitstekend gepijld en het verhaal "Dat je bij de RWV de routebeschrijving niet nodig hebt omdat er zo goed gepijld is" gaat dus helemaal op! Hulde aan de pijlers dus!

Natuurlijk blijf ik nog even hangen in het startbureau en ik neem een stapeltje folders mee om tijdens de komende tochten reclame te maken voor de stiltetocht. Die zal ik overigens niet zelf lopen … ik ga weer eens dienst doen op m'n "ouwe stekkie": het startbureau! Rond een uur of kwart voor twee vertrek ik naar huis, waar in het perkje naast m'n parkeerplek de sneeuwklokjes dapper staan te bloeien!

Tot volgende keer en groetjes van Wandelbeer!

Vergeet mijn gastenboek niet!