Wandeling naar de Kirkeporten

Het Noordkaapeiland heet Magerøya en het ligt zover noordelijk dat er niets groeit, althans niets dat hoog is. Geen bomen en geen struiken, alleen mos en hei en dat soort dingen. Nogal saai zult u denken, maar niets is minder waar, het gebied is zo schitterend dat je er alleen maar stil van kunt worden.

Drie wegen telt het eiland. Ten eerste is daar natuurlijk de weg naar de Noordkaap, het eerste doel van iedereen op dit eiland. Die weg kenmerkt zich door ruige bergen, kale valleien en een heel speciale lichtval, vooral 's avonds.

De tweede weg loopt naar Gjesvaer, een vissersdorp met een prachtig uitzicht op een paar eilandjes voor de kust. Vooral het eind van deze weg is zo mooi, dat het ons spontaan de uitroep ontlokte: "Het is niet eerlijk dat zó weinig Noren zóveel mooi land hebben!"

De derde weg loopt naar Skarsvåg, een lief klein vissersdorpje, en daar begint de wandeling naar de Kirkeporten. Met het weer boffen we enorm, de zon schijnt heerlijk en de temperatuur is voor deze plek op de wereld buitengewoon: 17º!

Zolang je in de auto zit, wordt de weg naar de Kirkeporten prima aangegeven, maar als je eenmaal op de parkeerplaats staat, krijg je het idee dat je het verder zelf maar uit moet zoeken. Na enig speurwerk vinden we een afgebladderd houten bordje met "Kirkeporten" erop. Daar gaan we dan, het bordje wijst regelrecht de berg op!

Die berg ziet er niet zo hoog uit, maar dat is bedrieglijk. Als je halverwege stil staat en terugkijkt, is Skarsvåg opeens veranderd in een soort Madurodam! Eindelijk bereiken we de top van de berg en staren aan de andere kant naar beneden. Oeps, het loopt best steil omlaag!

In de diepte ligt het water van de Noordelijke IJszee in een behoorlijke inham in het land. Langs het water liggen de meest fantastisch gevormde rotsen die je je voor kunt stellen. Met de meest grillige vormen en uitsteeksels loopt hier een kustlijn, waarbij de Nederlandse zandstranden maar saai lijken.

De Kirkeporten is één van die grillige spelingen van de natuur: een door het water uitgeslepen rots, die als het ware een poort is gaan vormen. De wandeling naar de Kirkeporten begint achter de kerk: is de Kirkeporten naar de kerk genoemd, of de kerk naar de Kirkeporten? We weten het niet, maar we vermoeden dat de Kirkeporten heel wat ouder is dan welke door mensenhanden gebouwde kerk dan ook!

Aan de overkant van de inham ligt het plateau van de Noordkaap, we zien duidelijk de vreemde rots van de Noordkaap uitsteken. 's Zomers moet dat een mooi gezicht zijn: vanaf een bepaald punt kun je de Noordkaap (en dus ook de middernachtszon) door de Kirkeporten heen zien!

Voorlopig zien we helemaal nog geen poort, alleen maar rotsen, rotsen en rotsen, we houden even een pauze, enkel om van het uitzicht te genieten. Na deze korte stop vervolgen we het pad naar beneden en na een flink stuk afgedaald te zijn, zien we hem dan eindelijk: De Kirkeporten.

Het is inderdaad een poort, en eigenlijk groter dan we verwachtten. We bekijken de poort en vragen ons af hoe we er moeten komen. Je kan eronderdoor lopen, dat hebben we op foto's gezien, maar vanaf hier lijken alle paadjes hartstikke dood te lopen. Toch wil ik ernaartoe, ik wil persé in die poort staan!

Vanaf diverse punten bestuderen we de mogelijkheden, maar in onze ogen is het gekkenwerk. En toch stonden er op die foto's mensen in de poort!

Uiteindelijk hebben we het minst gevaarlijke (in onze ogen dan) paadje uitgezocht en zijn aan de kamikaze-afdaling begonnen. En het ging! Dat is het gekke met dat soort dingen, eerst lijkt het onmogelijk, maar als je er eenmaal aan begint, blijkt het toch te lukken. En daar stonden we dan uiteindelijk toch in de Kirkeporten!

Aan de andere kant van de poort kan je linea recta de berg weer op, maar ook nog een stuk langs het water lopen en later de berg overklimmen. Wij hebben dat laatste gedaan, het was zulk prachtig mooi weer en naar de Noordkaap hoefden we niet meer, dat hadden we al gehad, dus tijd genoeg.

Duizenden zeemeeuwen vergezelden ons op onze tocht langs het water, luid krijsend als we te dichtbij kwamen. Talloze rotsen lagen op ons pad, met onze onbuigzame bergschoenen moesten we af en toe oppassen dat we niet zwikten, stel je voor in deze omgeving!

Na verloop van tijd hebben we lukraak een plek uitgekozen om de berg weer op te gaan en dat was natuurlijk weer een onvervalste klauterpartij. Het gemarkeerde pad volgden we uiteraard allang niet meer, we liepen nu echt onze neus achterna.

Boven gekomen lag het dorp aan de éne en de Kirkeporten aan de andere kant, de lucht was helblauw en we overzagen vanaf hier een heel stuk van het eiland, inclusief de Noordkaaprots. Nog even zitten en genieten dus! Traditiegetrouw leggen we een steentje op de stapel en dalen we af naar de auto, een heerlijke wandeling zat erop!